Waarom Amsterdam?

Waarom ik in Amsterdam wil blijven wonen juist nu ik kinderen heb.
Ik typ dit berichtje aan mijn eettafel die in mijn kleine appartement ook dienst moet doen als werktafel, speeltafel en salontafel. En ik denk aan de vrienden die de stad uit verhuisd zijn omdat ze kinderen kregen.
Die wonen nu in huizen met wel drie (!) verdiepingen, met voor- én achtertuin, met een apart bureau voor elk gezinslid, én een eettafel, én een salontafel. En dan soms nog plek voor een tafeltennistafel. Ik probeer de boel hier op 60 m² een beetje bij elkaar te Marie Kondo-en, maar eigenlijk ben ik natuurlijk stikjaloers. Dat wil ik ook!

Als ik bij vrienden op bezoek ben die zo heerlijk ruim wonen dan denk ik altijd: Ben ik nou gek? Dat ik maar in zo’n klein appartementje blijf zitten, terwijl ik dít kan hebben? Maar dan stap ik naar buiten en dan kijk ik om me heen en dan denk ik: Zo snel mogelijk terug naar Amsterdam!
Ja, ik ben gek.
Ik snap die vrienden heel goed. Héél goed. En misschien ga ik ze over een paar jaar lachend achterna. Maar voorlopig niet.

Ondanks dat ik met man en twee kinderen op 60 m² woon, omdat we iets groters niet kunnen betalen hier in de buurt. Ondanks dat mijn kinderen opgroeien met vreselijk vervuilde longen vanwege de Hoofdweg én de Jan van Galenstraat én de ring A10 op steenworp afstand van mijn huis. Ondanks dat mijn kinderen pas op hun 16de alleen naar school mogen fietsen omdat ze diezelfde Jan van Galenstraat en Hoofdweg over moeten steken, en wie weet welke levensgevaarlijke straten nog meer. Ondanks dat mijn buurt regelmatig in het nieuws komt vanwege criminele afrekeningen. Ondanks dat het hier nooit, maar dan ook nóóit stil is. Ondanks dat ik best wel irritante bovenburen heb.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar wacht, ik ging juist opnoemen waarom ik hier wél wilde blijven. Weet je wat? Doe ik dat de volgende keer!