Aan

Ik zeg tegenwoordig elke ochtend, zodra ik wakker ben, tegen mezelf: “Ik kan het aan. Wat er vandaag ook op mijn pad komt: ik kan het aan!” Want daar heb je een stuk meer aan dan tegen jezelf zeggen: “Argh, ik heb nog helemaal geen zin om op te staan, het is veel te vroeg en ik ben veel te laat gaan slapen en ik moet de kinderen straks naar school brengen en die zijn natuurlijk weer stront-eigenwijs, en dan moet ik daarna dit, dit en dat doen, en daar heb ik al helemáál geen zin in en eigenlijk moet ik ook nog yogaën, 10 kilo afvallen, flossen, stofzuigen, etc. en ik weet niet wanneer ik dat allemaal moet doen.”

Ik ben zo blij met dit nieuwe ochtendritueeltje, dat ik een briefje boven m’n bed heb gehangen waarop staat: “ik kan het aan”. Zodat ik zeker weet dat ik het niet vergeet. Verder heb ik het er thuis niet over gehad.

Vorige week stond ik iets te bakken in keuken en dat ging spectaculair mis en dat was helemaal mijn eigen schuld. Dus ik sta schaamteloos te vloeken. En ik hoor uit de woonkamer mijn oudste roepen: “Je kan het aan, mama!”

Ik vraag aan mijn dochter waarom ze dat tegen me zegt. “Oh, ik had dat briefje boven je bed zien hangen, vandaar.” En daarna zegt mijn jongste: “Ik had dat briefje ook zien hangen. Ik dacht dat het over een jurk ging.”

Mijn slechte humeur was accuut voorbij. Zie je wel: ik kan het aan! Soms met een beetje extra hulp. En mijn rode polkadot-jurk staat me fantastisch, daar heeft mijn jongste dan weer gelijk in.