Alleen thuis

Vervelend berichtje in de krant laatst: een wonigoverval in Amsterdam Oud-West door een man die zich had voorgedaan als pakjesbezorger. Had aangebeld en zich vervolgens met geweld naar binnen gewerkt en van alles meegenomen.

Niet zo’n leuk verhaal als je net met je kinderen aan het oefenen bent om alleen thuis te blijven. Dat oefenen is trouwens voor mij; mijn kinderen kunnen het al lang. Zoals met veel dingen gaat het er niet zozeer om waar zij al aan toe zijn (veel), maar waar ik al aan toe ben (beduidend minder). En dan helpt zo’n nep-postbezorger niet echt mee.

Maar na een rondje langs een aantal mede-moeders kom ik tot de conclusie dat ik me toch nog minder zorgen maak dan sommige anderen. Veel kinderen krijgen bijvoorbeeld van hun ouders de instructie om niet open te doen als er aangebeld wordt. Van mij mogen ze best opendoen als er iemand voor de deur staat die ze kennen (mits diegene voorkomt op een gespecificeerde lijst van vooraf goedgekeurde mensen, dat wel). Ik snap de zorgen, want zie postbezorger. Maar aan de andere kant: ik heb in mijn hele leven nog nooit meegemaakt dat er iemand met Slechte Bedoelingen aanbelde. Behalve dan die gast die mij een energie-abonnement aansmeerde toen ik hoogzwanger was. Dat was echt niet cool.

Ik wil mijn kinderen geen angsten voor van alles en nog wat aanpraten. Daar heb ik al ervaring mee de eerste keer dat mijn oudste alleen thuis bleef. Vlak voordat ik wegging om boodschappen te doen had ik haar (iets te levendig) uitgelegd wat ze moet doen als het brandalarm afgaat. Toen ik in de supermarkt stond belde ze me huilend op omdat ze niet wil dat ons huis afbrandt. The only thing we have to fear is fear itself.

Conclusie: ik praat mijn kinderen liever geen angsten aan; mezelf des te meer. Want bij mij wordt het alleen maar erger; ik vind het bij mijn tweede nog moeilijker om haar alleen thuis te laten. Dat is best raar, want alle andere dingen (borstvoeding, eerste schooldag, welja de bevalling zelf) zijn makkelijker met de tweede.

Zij heeft zelf gelukkig nergens last van. Die missie is dan in ieder geval geslaagd..Laatst was ze alleen thuis. M’n telefoon ging “Thuis”. Oh nee! dacht ik. Inbrekers! Kidnappers! Brand!

Ik neem op: HALLO?

Dochter: Mam?

Ik: JA?? WAT IS ER AAN DE HAND?

Dochter: Niks.

Stilte

Ik: Oh… Ok. Mooi zo. Waarvoor bel je dan?

Stilte.

Nog wat stilte.

Dochter: Nou. Eh. Kijk. Eh. Omdat. Eh. Nou.

Stilte.

Dochter: Ik weet het niet meer.

Ik: Ok. Dat is niet erg. Vertel me dan maar hoe het met je gaat.

*heeft al opgehangen*