Als een kikker #2
Mijn oudste dochter is meestal vrolijk, maar soms heeft ze zorgen en dan ligt ze wel eens wakker ’s avonds. Vorig jaar met Sinterklaas hebben we haar een Zorgenvriendje gegeven. Da’s zo’n knuffel met een rits als mond. (Doodeng vind ik ze. Maar wie ben ik?) Het idee is dat je je zorgen in de knuffel stopt en dan eet-ie ze op. Dit hielp een tijdje erg goed bij slapeloze buien.
Tot een maand of wat geleden. Ze had een onrustige periode en ze voelde zich regelmatig bang als ze in bed lag. Ze wende zich aan om altijd met Polly (haar Zorgenvriendje) op haar hoofd te slapen, zodat haar zorgen een zo kort mogelijk lijntje hadden met de buik van Polly. Helaas was ook dit op een gegeven moment niet meer genoeg. Polly raakte zo vol van alle zorgen dat ze ziek werd en de hele tijd moest overgeven. Ik verzin het niet. Maar zij dus wel. Mijn jongste zat juist in een zorgeloze fase dus die stond geheel belangeloos haar Zorgenvriendje af, zodat mijn oudste met twee Zorgenvriendjes op haar hoofd kon slapen. Dit zag er erg grappig uit en het bood even soelaas, maar uiteindelijk was dit toch niet de juiste oplossing. Al was het maar omdat wij elke nacht op konden draven als een van de zorgenvriendjes naast/onder/achter het bed was gevallen.
Rond die tijd heb ik het boek Stilzitten als een kikker van Eline Snel aangeschaft. (Een boek met mindfulness-oefeningen voor kinderen en hun ouders. Zie mijn blogpost Als een kikker.) Uiteraard brak er direct een kalmere periode aan en bleef het boek dus op de stapel ongelezen boeken liggen. (Laat Marie Kondo het maar niet horen!) Tot een paar dagen geleden, toen mijn oudste ineens weer een paar dagen achter elkaar niet in slaap kwam en overdag een paar onverklaarbare huilbuien had.
Ik stofte het boek af en ik kondigde aan dat we daar die middag samen een oefening uit zouden doen. Dat vond ze een goed idee. Totdat ze bedacht dat dat wel heel zielig was voor Polly. Want als zij zich geen zorgen meer maakte, wat moest Polly dan eten? Straks kreeg Polly honger! Ik probeerde me voor te stellen wat Freud hierover gezegd zou hebben, en toen bedacht ik dat Freud geen benul had van vrolijke/creepy knuffels met ritsen als mond, dus ik zette Freud zonder pardon weer uit mijn hoofd. Ik zei tegen mijn dochter dat we voor Polly dan wel iets anders zouden verzinnen.
Die middag hebben we samen wat zitten lezen in Stilzitten en daarna zijn we naar de eerste oefening gaan luisteren op de cd. Dit is een oefening van 10 minuten waarin je vooral met je ademhaling bezig bent. Halverwege zat ik er zelf lekker in, toen ik ineens mijn dochter hoorde snuffen. Ze zat te huilen! Ik vroeg of ze wilde stoppen met de oefening, maar dat wilde ze niet. Zij huilend en ik aaiend over haar rug hebben we de rest van de oefening geluisterd. Achteraf vertelde ze dat ze een “gevoel” had in haar buik. De oefening had duidelijk een snaar geraakt. Dus we wij gaan het binnenkort nog een keer proberen, kijken wat er dan gebeurt. Jullie lezen er vast wel over in Als een kikker #3! 😉
Die avond bij het naar bed gaan had ze trouwens wel de oplossing bedacht voor Polly’s probleem. Polly slaapt nu begraven onder alle andere knuffelbeesten, zodat ze al hún zorgen op kan eten. Één iemand hier in huis slaapt in ieder geval heerlijk.