Ballast

Alhoewel je zou denken dat opruimgoeroe Marie Kondo inmiddels elke uithoek van de wereld wel bereikt en opgeruimd heeft, ontdekte ik deze week dat het tegendeel waar is. Een collega vertelde mij namelijk dat hij eigenlijk een hoarder is. Hij heeft bijvoorbeeld thuis een la met ongeveer 2000 balpoints. Hij spaart ze niet, hij doet ze gewoon niet weg. Blijkbaar is het bewaren van al die pennen voor hem vanzelfsprekender dan ze lekker wegmieteren. Ik moest om mijn collega lachen. Ik zag zijn lade voor me. Met al die pennen. Ik riep: dat is alleen maar ballast. Gooi ze toch weg!

Dat idee, van die ballast, dat komt mij zo nu en dan wel van pas. Dan selecteer ik dingen in huis die weg moeten. Heel daadkrachtig voelt dat. Tot op zekere hoogte. Zo staat er bij mij thuis al een paar weken een grote stapel boeken in de woonkamer. Allemaal boeken die ik niet meer ga lezen. Ze mogen weg. Geïnspireerd door mevrouw Kondo zijn ze buiten de kast beland. In eerste instantie geeft het selecteren van dingen die weg mogen een behoorlijk opgeruimd gevoel. Maar na een paar weken maken die boeken me een beetje ongelukkig. Alle gevoel van daadkracht is weg. Want ze stáán daar maar. Nog steeds.

Leuk hoor, die Kondo inspiratie. Maar het brengt wel allerhande problemen met zich mee. Want die boeken zijn nu pas echte ballast. Ze staan te wachten. Me aan te kijken. Wat móet ik er mee? Hoe raak ik ze kwijt? Wat een gedoe. Ik ga ze niet bij het grofvuil zetten. Ik weet het wel. Ik moet ze gewoon in etappes naar de kringloopwinkel fietsen. Dat is gedoe. En opeens begrijp ik mijn collega. Zijn pennen sparken geen joy. Ze zitten lekker in een la. Hij ziet ze niet, hij hoeft er niets mee, hij laat ze lekker. In die la.

Terwijl ik toen ik klein was werkelijk alles wilde bewaren (ja, ook lege kwarkbakjes), heeft zoon tot op heden geen grote moeite met dingen wegdoen. Blijkbaar sijpelt de Kondo inspiratie ook door in zijn opvoeding. Laatst stond er in ons gebouw in de hal een doos met speelgoed. Voor wie het wilde hebben. Onze buren waren ook aan het Kondo-en geslagen. Ik besteedde er bewust geen aandacht aan in de hoop dat zoon het niet zou zien. Zo lekker naïef ben ik af en toe nog. Zoon zag de doos natuurlijk wel en zei: Mam, ik denk dat mensen dat hebben neergezet omdat ze het zelf niet meer hoeven. Maar ik hoef het niet hoor, want wij hebben al genoeg speelgoed.

Hopla. Daar was moeder even stil van. Ik ben benieuwd of zoon er nog steeds zo over denkt als Kondo-vijand Sinterklaas weer in het land is. Maar ja, dat is dan weer het voordeel van 4 jaar zijn. Dan hoef je je nog niet zo streng aan je eigen principes te houden. Zal ik dan nu maar het goede voorbeeld geven en naar de kringloopwinkel fietsen?