Binnen spelen: Stedelijk

Het wordt vaak gezegd, en het is Echt Waar: tussen de 5 en de 10 jaar zijn je kinderen leuk. En vet irritant, natuurlijk. Maar ook leuk. Je hoeft niet meer de hele dag na te denken over dutjes en plasjes en fruithapjes. Als er iets aan de hand is kunnen ze het in principe in hun eigen woorden uitleggen. Als ze de straat oversteken hoef je ze niet meer te vertellen dat ze moeten uitkijken, want “Dat weet ik heus wel, mama!”

Vorige week realiseerde ik het me weer goed, toen ik met mijn kinderen naar het Stedelijk Museum ging. Het was alweer een paar jaar geleden dat ik daar met m’n kinderen was. Toen hadden mijn man en ik een strikt één-ouder-één-kind-beleid. Dit hield in dat mijn man achter onze ene dochter aanrende om ervoor te zorgen dat ze nergens met haar tengels aanzat en ik achter onze andere. Natuurlijk renden ze allebei een andere vleugel van het museum in. Gezellig middagje was dat.

Nu, zonder man, maar ouder en wijzer, waagde ik het er opnieuw op. Geen probleem, want met twee meisjes van 6 en 8 kun je prima naar een kunst-museum. Ze weten heus wel dat ze nergens aan mogen zitten en dat ze niet mogen rennen. En ze weten ook heus wel dat ze mij niet kwijt willen raken. Dus het was eigenlijk, gewoon, nou ja, relaxed.

We hebben dan ook niet het hele museum gedaan, bij lange na niet, want hé het moest wel leuk blijven. We gingen voor de tentoonstelling van Jean Tinguely, en dat was een goede keuze.

Tinguely (1925-1991) was een Zwitserse kunstenaar, die veel kinetische werken maakte. In deze overzichtstentoonstelling in het Stedelijk zijn enorme machines te zien, gemaakt van allerlei oude, roestige onderdelen, maar ook kleinere werken, die kleine, subtiele bewegingen maken. Er is een hele afdeling waar je zelf op knoppen kunt drukken om allerlei installaties in werking te zetten. En een zaal met ontwerpen voor cultuurcentra waarin kunstgallerieën, kermisattracties, bioscopen en winkels verenigd zijn (helaas nooit echt gebouwd). Een zaal met brieven die Tinguely schreef aan vrienden; stuk voor stuk kunstwerkjes (zie afbeelding hierboven). En nog veel meer. Inspirerend voor mezelf en makkelijk interessant genoeg voor mijn dochters.

Op het laatst nog even langs het familie-lab onder de trap, waar een paar Tinguely-achtige apparaten staan opgesteld, waar je zelf mee mag spelen. Uiteindelijk heb ik mijn dochters weg moeten lokken met de belofte van warme chocolademelk, anders waren ze rustig de hele middag blijven spelen.

Nog tot 5 maart 2017 te zien. Gewoon doen. Tenzij je kinderen nog onder de 5 zijn. Doe dan maar niet.