Chili con Lego
Eten was toen ik klein was niet echt mijn hobby. Vooral warm avondeten vond ik helemaal niks. Ik dreef mijn ouders vaak tot wanhoop omdat ik nagenoeg niets wilde eten. Volgens mij heb ik tot mijn achtste nog gevraagd of mijn ouders me wilden voeren tijdens het avondeten. Inmiddels snap ik wel waarom ze van die vraag elke keer diep moesten zuchten.
Zodra kinderen met de pot mee gaan eten dan gaan ze hun smaakpappillen echt goed ontwikkelen. Ten minste, dat is de bedoeling. En zo’n beetje tegelijkertijd ontdekken kinderen hun eigen wil. Los van elkaar zijn dat natuurlijk leuke mijlpalen waar ouders naar uitkijken. Maar ze vormen een vrij onmogelijk duo. Elk kind ontdekt dus vroeg of laat dat het ‘nee’ kan zeggen aan tafel. Gewoon lekker je mond dichthouden, je hoofd schudden tegen een hap eten en kijken hoe je je ouders op de kast kunt krijgen. Leuk joh!
Een standaard les voor jonge ouders is: eten is voor kinderen, net als slapen, plassen en poepen een machtsmiddel. Je kunt een kind nou eenmaal niet dwingen om te eten, slapen of poepen. Wij besloten daarom geen drama te maken van eten. Het moet vooral gezellig zijn aan tafel. Maar hoe doe je dat?
Zoon vindt veel eten lekker, maar hij is een peuter. Dus hij weigert zo nu en dan te eten. Daar gaan wij geen drama van maken, want wij houden het vooral gezellig aan tafel. Haha. Dat is natuurlijk veel lastiger dan we dachten. Je kunt jezelf nog zoveel wijs maken van te voren, maar als ouder heb je toch een soort oergevoel dat zegt: er moet eten in dat kind! Daar kun je heel ongezellig van worden.
Dus wij lezen voor tijdens het eten. Zoon luistert, we lezen met z’n allen een boek en ondertussen schuiven we een bord eten bij hem naar binnen. Multitasken is heus wel mijn ding, maar een boek openhouden, het voorlezen, zoon voeren en ondertussen zelf ook nog eten is best een uitdaging. Tegen klein speelgoed aan tafel zeg ik ook niet altijd nee. Daardoor eten we af en toe chili con Lego, maar daar moeten we dan vooral hard om lachen. En dat is gezellig. (Gelukkig had de minifig al een zwemvest aan!).
Soms sla ik mezelf voor mijn hoofd en bedenk me dat zoon waarschijnlijk net als ik tot zijn achtste vraagt of zijn moeder hem wil voeren. En voorlezen. Terwijl hij bij me op schoot zit. Met speelgoed in zijn handen. Maar hé, hij eet. En het is gezellig. Wat wil een moeder nog meer?