Doe maar wat

Doe ik het wel goed als moeder?

Dat vraag ik me regelmatig af.

Soms is het antwoord duidelijk. Als je tegen je ruziënde kinderen schreeuwt: “EN NU HOUDT IEDEREEN OP MET SCHREEUWEN!”, dan is het antwoord: Nee. Niet goed.

Als je naast je eigen kinderen nog een oppaskind op bezoek hebt, en iedereen zit tevreden met elkaar te spelen terwijl jij je met achterstallig opruimwerk bezighoudt, dan is het antwoord: Ja. Doe je goed.

Vaak is het antwoord niet duidelijk en betwijfel ik mijn eigen beslissingen.

Wanneer zeg je ja, wanneer nee, wanneer misschien?
Wanneer vang je ze op en wanneer laat je ze vallen omdat ze óók van hun eigen vergissingen moeten leren?
Wanneer hou je voet bij stuk en wanneer geef je ruimte aan hun eigen wijsheid?

Het punt is: je kunt niet van tevoren weten of je het juiste doet.

Op de momenten dat ik me door die gedachte laat ontmoedigen, werp ik een blik op mijn koelkast.
Daarop hangt een poster:

Oók de moeders die hun vlekkeloze kinderen elke dag op tijd op school afleveren. Oók de moeders met drie kinderen en een fulltime baan en een vlekkeloos huis. Oók de moeders die een vlekkeloos leven lijken te hebben.

We doen allemaal maar wat. Dat geeft niks,