Het is echt waar: de tijd gaat zo snel

Weet je nog, als je net een baby hebt, en je hebt de grootste moeite om te wennen aan je nieuwe ritme, en je slaapt veels te weinig, en je voelt je blij, maar ook een beetje TOTAAL UITGEPUT. En dat mensen dan tegen je zeggen: geniet er maar van, voor je het weet zijn ze uit huis.

Ik dacht dan altijd: whatever, ik geloof er niks van, ik zit eindeloos in deze tunnel, zonder slaap. En zonder relativeringsvermogen.

Maar floeps, ineens zijn we tien jaar verder. Ik blogde eerder al dat mijn kinderen me niet meer zo hard nodig hebben voor emotionele steun. Maar het is nog veel erger. Zelfstandigheid is als een skateboard dat van een heuvel rolt: het gaat steeds sneller. Mijn dochters vliegen voorbij de ene mijlpaal na de andere, en ik hobbel er een beetje achteraan.

Mijn jongste is in haar eentje met de bus naar theaterles gegaan, vanuit Oosterbeek naar Arnhem. En na afloop weer terug.

Mijn oudste heeft een meeloopdag gehad op de middelbare school. De f-ing MIDDELBARE school. In september start ze echt.

Ik stel voor dat we het ouderschap anders gaan aanpakken. Want zo is het te onbevredigend. In plaats van altijd maar achter de feiten aanlopen, zodat je helemaal niet de kans krijgt om te genieten van “nu ze nog klein zijn”, gaan wij, de ouders, voortaan het tempo bepalen. Kan me niet schelen waar zij aan toe zijn, ze mogen iets pas doen als ik er aan toe ben.

Veel handiger.

En nu ga ik even heel erg genieten van mijn kinderen, want voor je het weet…