Huisgenoot

Sinds ruim vier jaar hebben wij een huisgenoot. Hij is erg aardig, best heel sociaal. Maar toch ook wel veeleisend en behoorlijk aanwezig. Je kunt hem niet echt negeren, zeg maar. Toen hij net bij ons woonde was het behoorlijk wennen, toen moesten we echt álles voor hem doen. In de loop der jaren hebben we hem wel duidelijk kunnen maken dat het prettig is als hij af en toe ook wat doet. Zelf eten bijvoorbeeld. En als zijn bord dan leeg is dat even naar de keuken brengen.

Inmiddels zijn we wel aan hem gewend. Maar, na die vier jaar kunnen vriend en ik elkaar soms nog steeds opeens vol verbazing aanstoten en naar de huisgenoot wijzen. Dan zeggen we dingen als: “Ken jij hem?” of “Woont hij hier?” en “Kijk nou, die jongen woont gewoon bij ons in huis, die hebben wij gemaakt!”.

Voor zoon is het allemaal maar gewoon. Dat wij zijn ouders zijn, dat ons huis zijn thuis is en onze straat zijn straat. Hij weet niet beter. Die vanzelfsprekendheid waarmee hij door het (en ons) leven stapt vind ik zo nu en dan echt prachtig. Alsóf het allemaal maar normaal is. Zo’n leven in een grote stad. Waar zo veel soorten mensen wonen en zo veel leuks te doen is en het toch vooral mooi en gezellig is. Zoon is dol op chocopasta dus ik denk dat hij zelfs weinig moeite heeft met de ver-Nutella-ing van Amsterdam. Soms denk ik wel eens: gelukkig weet hij niet beter dan leuk en mooi en gezellig. En chocopasta.

Mijn broer en zijn vrouw hebben sinds een paar weken ook een huisgenoot. Een volwassen jongen die nog geen eigen huis heeft. Voor hem is bizar weinig vanzelfsprekend. Hij komt uit Syrië en is na een barre tocht van ruim een maand in Nederland gekomen. En nu komt hij bij. Op een plek waar alles mooi en gezellig is. Waar dat de normaalste zaak van de wereld lijkt. Maar dat is het dus niet. Dat kan hij je vertellen. En dat realiseren we ons nu maar al te goed. Mijn broer en zijn vrouw vinden het vanzelfsprekend dat deze voormalige vluchteling bij hen een thuis heeft tot hij zijn eigen huis heeft. Dat is behoorlijk prachtige vanzelfsprekendheid. Terwijl de hele familie trots is op zulke gastvrijheid vindt zoon het allemaal heel gewoon. Want iemand die geen huis heeft, die moet je helpen. En dan denk ik weer: die jongen die bij mij in huis woont, die ik heb gemaakt, daar kunnen heel veel mensen nog veel van leren.

Heb je ook een kamer over waar iemand tijdelijk kan komen wonen? Kijk eens op de site van Take Care BNB!
Heb je een huisgenoot die dol is op Nutella? Bovenstaande poster vonden wij in deze Etsy shop.