Ik ben een Marokkaan

Dochter van zes zingt een liedje:

Ik ben een Marokkaan
Ik schiet je naar de maan
De maan was te glad
Toen viel ik in bad
Het bad was te heet
Toen liet ik een scheet

Ojee, denk ik. Racisme..

Ik stamel ets van: Het is niet zo eh.. aardig om eh.. gekke liedjes te zingen over eh.. groepen mensen, zoals eh.. Marokkanen. (Ja, wat probeer ik nou eigenlijk te zeggen??)

Ik vraag haar van wie ze dat liedje heeft. Ze noemt de naam van een vriendin van Marokkaanse afkomst, die het dan weer van haar grote broer heeft.

Wat moet ik hier nou weer mee?

Geen aandacht aan besteden, dan gaat het vanzelf weer weg? Zo zijn we heel effectief van shit, godverdomme en het opsteken van de middelvinger afgekomen. Laten we dat maar proberen dan.

Een paar weken later hebben allebei m’n dochters een vriendin op bezoek en staan hier vier blonde meisjes te zingen van ‘Ik ben een Marokkaan’. Ze dansen er zelfs bij.

Ik doe nog een halfslachtige poging: Niet zo aardig. Marokkanen. Dinges.

Eén van de blonde vriendinnetjes noemt nóg twee Marokkaanse kinderen van school die dit liedje ook gewoon zingen. Ik vraag me af waar ik me eigenlijk druk om maak.

Wat is racisme? Mijn dochters spelen weliswaar veel met blonde meisjes, maar ook regelmatig met kinderen met andere haarkleuren. En het liedje is wel gek, maar niet gemeen. (Terzijde: het heeft ook een zeer aanstekelijke melodie, ik betrapte mezelf er zojuist op het te zingen.)

Van de andere kant: het n-woord mag je ook niet gebruiken als je er geen bent. Dus dat Marokkaanse kinderen zelf zo’n liedje zingen wil niet zeggen dat het ook okee is voor blonde kindjes.

Ingewikkeld allemaal, hoor. Ik blijf het nog even proberen met de geen-aandacht-tactiek. Hopelijk komen ze binnenkort niet ineens thuis met het n-woord!