“Ik ben geen meisje, ik ben een kind”

Natúúrlijk ben ik een ruimdenkende moeder. Als je vaker stukjes van ons gelezen hebt dan weet je dat wij Stadse – of mag ik zeggen Wereldse? – Moeders niet erg gehecht zijn aan traditionele man-/vrouw-stereotypen. Renske laat haar zoon nota bene in roze kleren rondlopen! Zó verlicht zijn wij.

Ik zat me er dan ook op te verheugen als in de toekomst een van mijn dochters ooit thuis zou komen met de mededeling: ik ben lesbisch. Want daar zou ik dan heel positief en ondersteunend op reageren. Want ruimdenkende moeder.

Waar ik niet op voorbereid was was dat mijn dochters – ik bedoel kinderen – thuis zouden komen met: ik ben geen meisje. Niet dat ik er perse op tegen was, maar ik werd wel geconfronteerd met allerlei vooroordelen en aannames, waarvan ik me niet bewust was dat ik ze had.

Want: je bént toch gewoon een jongen of een meisje? Je hebt of een penis of een vagina. Meer smaken zijn er niet. Natuurlijk zijn er jongensachtige meisjes en meisjesachtige jongens. En in een zeer uitzonderlijk geval wil een jongen liever een meisje zijn of een meisje liever een jongen. Maar toch, in de kern zijn we allemaal óf een jongen óf een meisje. Dacht ik.

Door goed naar mijn kinderen te luisteren, weet ik inmiddels beter. Er zijn bijvoorbeeld demi-girls en demi-boys. Er zijn mensen die non-binair zijn, wat dan weer niet hetzelfde is als a-gender. Er zijn intersekse mensen, trans-mensen, en nog veel meer opties. Mijn ene kind zit nu naast me en zegt dat er ook zoiets bestaat als bee-gender: dan is je gender warm en fuzzy als een bij. (!?)

Maar, vraag je je misschien af (dat deed ik in eerste instantie ook): dat mensen zich een andere gender voelen, betekent niet dat er ook echt andere genders bestaan. Tja, daar kun je natuurlijk over discussiëren. Maar waarom zou je? Dat mensen zich niet herkennen in de traditionele gender-definities – en er zijn veel mensen, kan ik je zeggen, die zich zo voelen – zegt toch al genoeg? Uiteindelijk formuleren wij zelf de definities van ons bestaan. De enige grenzen hieraan zijn die in ons eigen hoofd.

Persoonlijk vind ik dat er een hele mooie wereld voor mij is opengegaan. Om te zien hoe jonge mensen uitkomen en opkomen voor hun (seksuele) identiteit, is erg inspirerend. Want je kunt het zo gek niet bedenken qua seksualiteit en gender, of je komt (online) wel iemand tegen die zich ook zo voelt. En prompt krijgt het een naam, wordt er een kleurige vlag ontworpen en ontstaat er een community. De wereld is veel diverser en kleurrijker dan ik wist.

Op de foto zie je mijn jongste poseren met een a-gender vlag.