Is dit kunst?

Is dit kunst, of kan het weg? Bovenstaande foto maakte ik vijf jaar geleden in een café. Ik had toen nog niet van Marie Kondo en joy sparken gehoord en ik had ook geen idee van wat me te wachten stond. Van de bergen kunst waarover ik me zou afvragen of het kunst is of oud papier.

Ik was zwanger van zoon. Ik kon fantaseren wat ik wilde over wat ik samen met mijn kind zou gaan doen. Koekjes bakken, liedjes zingen, knutselen. Dat soort dingen vind ik leuk. Ik verheugde me daar op. Een kind is namelijk een goed excuus om schaamteloos een middag los te gaan met gekleurd karton en glitterlijm.

Terwijl ik in de 41ste week van mijn zwangerschap wachtte en wachtte naaide ik een vlaggenslinger met zoons naam en kleurde ik nog maar eens wat in mijn kleurboek (jaja, ik was een voorloper, of was dat toen nog sneu?). Uiteindelijk werd zoon geboren (het moest er toch een keer van komen) en groeide hij op tot een gezellige huisgenoot. We bakken koekjes, zingen liedjes, we doen kneuterige dingen. Bijna al mijn wensen zijn dus uitgekomen.

Maar met dat knutselen wilde het nog niet zo vlotten. Als we met lijm en papier aan tafel zaten dan kwam het er op neer dat ík lekker bezig was. Zoon keek toe, gaf instructies, vond het prima dat ik degene was met vieze handen en haakte na een paar minuten af om iets totaal anders te gaan doen. Ik zat vervolgens nog een half uur alleen verder te knutselen. Zonder mijn excuus-kind er bij. Maar hé, dat zag lekker toch niemand. En ik viel nooit iemand lastig met zelf geknutselde 3D-kaarten, dus niemand had er last van. Behalve ik, want ik wilde sámen knutselen. En ik wilde dat mijn kind me trots zijn kunstwerken liet zien die ik dan stuk voor stuk prachtig zou vinden.

Inmiddels weet ik wel beter. Sinds zoon naar de basisschool gaat is bij hem het roer om. Hij knipt, scheurt, plakt en verft en kleit er op los. Zijn productiviteit is behoorlijk. Hij laat zich niet hinderen door zuinigheid en jast er in rap tempo een kilo gekleurd karton doorheen. Trots toont hij me het ene kunstwerk na het andere. Ik roep zo nu en dan dat het prachtig is en soms meen ik dat ook echt.

Maar serieus, wat doe je met die knutselwerkjes? De eerste paar tekeningen zijn zó bijzonder, die hang je op een deur. Dan bewaar je er nog een paar, die stop je in een map. Leuk voor later. En dan, ja dan… Dan sta je nog steeds met je handen vol plakkerig karton om je heen te kijken en vraag je je af waar je al dat knutselwerk nog moet laten. Of het joy sparkt. Eerlijk? Nee, niet elk aan elkaar gelijmd volgekrast stuk karton doet mijn hartje sneller kloppen. Ook niet als mijn eigen kind het gemaakt heeft.

Dus: soms is het geen kunst en kan het weg. Hop, bij het oud papier. Dat mag heus wel eens. Gewoon doen. Ik heb daarbij wel één tip: Zorg er voor dat je kind niet gezellig meehelpt bij het oud papier wegbrengen. Dat scheelt je een dramatische scene op bij de papiercontainer.