Dochtervaders

Lang geleden, bij mijn eerste kantoorbaan, had ik een baas die af en toe een ietwat te boos werd. Dan ging hij zijn stem verheffen en radicale beslissingen doorzetten. Beslissingen die misschien wel nergens op sloegen, maar waarmee hij dan iets duidelijk wilde maken. Over wie de baas was enzo. Ik kwam net kijken in de boze wereld van het kantoorleven en ik was wel even van de leg als er vanuit de directiestoel driftig gedaan werd.

Ik leerde de brullende baas wat beter kennen, en wat bleek: hij had ook zijn milde en gezellige kanten. En hij werd vader. Van twee dochters. Dat hielp ook, want daardoor liep hij met roze haarelastiekjes in zijn broekzak, waar hij dan af en toe mee liep te friemelen. Door die vrolijke elastiekjes werd die boze baas voor mij een beetje meer mens. Het verraadde misschien wel een zachte kant die hij op kantoor liever niet liet zien. Hij was een meisjesvader. Met een bakfiets. Die naar K3 ging. Met aan elke hand een dochter en met roze blije elastiekjes in zijn broekzak.

Ik weet niet of er een groot verschil is tussen jongensouders en meisjesouders en ouders met kinderen uit beide honken. Ik ben groot voorstander van meiden met skateboards en autootjes en van jongens met poppen en gelakte teennagels. Maar hoe gender-neutraal je je kind ook opvoedt, het maakt vast toch een beetje verschil of je moeder bent van alleen jongens of alleen meisjes. Zoon is dol op auto’s en Lego en hij speelt heel graag maar toch net iets minder vaak met zijn keukenspullen en pop. Misschien neig ik zelf in mijn speel-ideeën voor zoon wel meer naar de ‘jongensdingen’. Ik ben er eigenlijk niet bewust mee bezig. Maar toch voelde ik me van de week even moeder van een typische jongen. Ik zocht mijn portemonnee in mijn tas en ik moest even graven. Want in mijn tas zaten allemaal zeer belangrijke spullen van zoon: een steen, een knikker, een stuiterbal en een autootje. Ik moest lachen en zei tegen mezelf: Je bent moeder! Van een jongen!

Misschien zijn er wel heel veel moeders van dochters die nooit roze elastiekjes in hun broekzak hebben, maar wel knikkers en stenen en dennenappels en takken meesjouwen in hun jaszak. En vaders van zoons die met een pop in een handtas lopen omdat die nou eenmaal overal mee naar toe moet van zoon. Zulke vaders vind ik wel tof. Net als die vaders die roze elastiekjes in hun broekzak hebben. Het schijnt dat vrouwen een zwak hebben voor vaders met jonge kinderen, zou ik het daarom zo leuk vinden? Dat zou ook meteen verklaren waarom ik in vredesnaam in mijn vroege tienerjaren een zwart-wit poster van een halfnaakte man met een baby in zijn armen aan mijn muur had hangen…