Kinderachtig

Mijn jongste gaat in september naar groep 3. Ze is er duidelijk aan toe, want ze is momenteel bloed-irritant. Beetje vergelijkbaar met beide keren dat mijn dochters bijna 4 werden en naar school mochten. Ze is er aan toe, zeiden we dan tegen elkaar. Of ze zijn slecht opgevoed, denk ik nu wel eens.

Een paar weken geleden bracht ik mijn jongste naar de klas. De ouders mogen er altijd een kwartiertje bij blijven zitten. Om een boekje te lezen met je kind of een spelletje te doen. Tegenwoordig betekent dat dat ik ofwel verveeld voor me uit zit te kijken, ofwel gezellig zit te kletsen met andere ouders. Want dochter heeft het te druk met haar vriendinnetjes om naar mij om te kijken. Waarom ik dan niet gewoon weg ga, vraag je je misschien af. Dat heb ik een keer geprobeerd. Meer wil ik er niet over zeggen.

Een paar weken geleden dus, zat ik in de kring te wachten tot ik afscheid mocht nemen van mijn dochter. Toen riep ze ineens vanaf de andere kant van het lokaal: “Mama! Komen!” En niet op een lieve manier. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Hoe haalt ze het in haar brutale hoofd? Alle andere ouders hebben het gehoord en die wachten nu allemaal af hoe ik erop reageer. Ik negeer haar gewoon. Nee. Ik roep terug dat ze het netjes moet vragen. Nee, ik ga natuurlijk niet door de klas heen roepen, dan geef ik zelf het slechte voorbeeld. Ik ga maar gewoon naar haar toe. Ja dag, dan zien alle andere ouders mijn falen. Ja maar, ik voed mijn dochter toch niet op voor hun goedkeuring? Toch maar helemaal niets doen. Op dit moment in de chaos in mijn hoofd riep mijn dochter nog een keer. Okee, ik moet iets doen. Ik loop gewoon naar haar toe en ik leg haar uit dat ze niet op zo’n toon tegen mij moet praten. En misschien doe ik dat dan net iets te hard, zodat die andere ouders goed kunnen horen dat ik heus niet over me heen laat lopen door mijn 6-jarige dochter.

Pff, met hoofdpijn liep ik een paar minuten later de klas uit. Opvoeden valt echt niet mee. En kinderen weten feilloos op welke momenten je het kwetsbaarst bent.

Laatst ging ik mijn dochters ophalen van de bso. Volgens mij is het een universele wet dat kinderen noooit naar de bso toe willen, maar als je ze op komt halen noooit mee naar huis willen. In dit geval zaten ze met 3 andere kinderen een filmpje te kijken. Ja, dan weet je al dat je kansloos bent. Ik had een lange, vermoeiende dag gehad en ik moest thuis nog koken enzo. Ik wilde naar huis. Na een paar keer vriendelijk vragen en na net zoveel keer totaal genegeerd te zijn, begon ik mijn geduld te verliezen. Ik snauwde dat ik het heel flauw van ze vond dat ze niet meewerkten en dat ik moe was en naar huis wilde. 5 paar ogen keken op van het scherm, precies lang genoeg om mij een verwonderde blik toe te werpen, en keken vervolgens weer terug naar het scherm. Ik hoorde de kinderen denken: wat doet die moeder kinderachtig, zeg. Het leek even de omgekeerde wereld: zij de kalme, beheerste volwassenen en ik een aanstellerig, stampvoetend kind. Een bevreemdende ervaring.

Niet lang daarna kreeg ik deze er nog overheen: Mijn ene dochter zegt tegen mijn andere: “Je kan wel zien dat jij door papa bent opgevoed”. Ik vraag: “Jullie zijn toch ook door mij opgevoed?” Antwoordt mijn jongste: “Nee, jij doet alleen de was enzo.”

Soms is het moederschap best ondankbaar.

Update: 5 minuten voordat dit bericht online zou gaan, zegt mijn oudste ineens, met een enorme glimlach op haar gezicht: “Mijn leven is het beste leven dat ik kan hebben!” Kijk, daar doe je het dus allemaal voor!