Krakende hersens

Oké, ik ga nu klinken als een dwepende moeder en dat is dan maar zo. Stadse Moeders gaat over moederschap, dus het is totaal gelegitimeerd. Komt ‘ie: Wat is het toch tof om je kind op te zien groeien!

Zoon wordt steeds maar langer (raar he?) en zijn hersenen gaan als een dolle. Ik hoor ze af en toe kraken. En piepen. En mopperen. En zuchten. En zuigen. Als een spons. Prachtig! Laatst, bij vrienden thuis, konden de kinderen pepernoten verdienen als ze een som oplosten. Zoon kreeg een som en dacht diep na. Hij staarde erbij in de verte. En dat zag er zo. mooi. uit. Ik overwoog even om voortaan bij al het eten dat zoon krijgt eerst een moeilijke vraag te stellen. Maar dat is dan vast weer niet pedagogisch verantwoord ofzo.

Zoon kan al een tijd lezen, maar echt een verhaal lezen, dat deed hij liever nog niet zelf. Maar laatst was daar opeens De Klik. Zijn hele hebben en houwen werkte mee. Hij kroop op de bank met een Donald Duck en las. Eerder keek hij alleen plaatjes, nu las hij álles. Dat hele Duckje van voor naar achteren. Ik werd daar heel gelukkig van. Ik ben er naast gaan zitten met een boek. Toen hij me van de week ook nog vertelde dat hij van dikke boeken houdt, toen wist ik niet meer hoe ik het had.

Hij heeft trouwens ook zijn eerste (nou ja, tweede) misdaad gepleegd. Hij vertelde dat hij in de schoolbibliotheek geen boeken met een plus erop mee mag nemen. Maar dat wil hij juist zo graag. Dus heeft hij er gewoon een meegenomen toen de bibliotheek moeder even wegliep. Kleine crimineel. Ik kon er niet boos over worden, het lukte gewoon niet. Ik spreek hem binnenkort wel streng toe over iets anders. Over sokken in de wasmand doen ofzo. Zolang hij alles wat los en vast zit wil lezen hoor je mij niet klagen.

Als je nou denkt: dit verhaaltje heb ik al een keer gelezen, dan klopt dat bíjna. Sonja was ook moeder van een zesjarige en daar was ze net zo blij over als ik. Lees maar