Lego-strikje

Deze Pinkstermaandag zijn mijn dochters samen met mijn man aan een grootschalig Lego-project begonnen. Ik geloof dat ze een ventilator maken, maar ik heb me er niet mee bemoeid, want spannend boek bijna uit. Wel kan ik vanaf de bank zien dat de woonkamer vol ligt met het oude Lego van mijn man. Voornamelijk technisch en ruimte. Deze dertig-jaar-oude Lego is een paar maanden geleden bij ons bezorgd door mijn schoonouders, die het al die jaren braaf bewaard hadden op hun zolder. Mijn man is 39; het is ook een keer mooi geweest, moeten zij gedacht hebben.

Toen mijn vader van 80 deze berg bij ons thuis zag liggen verzuchtte hij zoiets als: “Al dat moderne gedoe, vroeger was Lego gewoon steentjes op elkaar zetten en dan moest je het zelf maar verzinnen.” (Ik had dertig jaar geleden trouwens ook veel ruimte-Lego, maar dat is mijn vader voor het gemak maar vergeten.) Het grappige is dat ik hetzelfde gevoel heb bij het moderne, moderne Lego.

Mijn dochter heeft vorige week van haar eigen geld een draak van Lego Elves gekocht. Ja, dat bestaat echt en ja, dat is inderdaad vreselijk. De afspraak is dat mijn dochters met hun zakgeld mogen doen wat ze zelf willen. Tenenkrommend af en toe, de troep die op die manier ons huis binnenkomt. Maar ik denk dan: ze leren alleen met geld omgaan als ze het uitgeven. Dat is tenslotte het doel van zakgeld. Dus welja, een Lego-Elves-draak. Maar vreselijk blijft het. Want die draak, daar kun je helemaal niks anders mee maken, je kunt hem alleen volgens de instructie in elkaar zetten. Komt niks geen creativiteit aan te pas. Ja, dat gold natuurlijk vroeger ook voor mijn ruimte-Lego (“Als je er veel van had kon je er ook andere dingen mee maken!”, sputtert mijn man), maar ruimte-Lego was in ieder geval nog stoer.  Dat kun je van die draak niet zeggen, want die heeft namelijk een roze strikje op zijn hoofd. Of háár hoofd dus. Lekker rolbevestigend, Lego! Dat strikje… Dat vertegenwoordigt alles wat er mis is met Speelgoed van Tegenwoordig.

Aan de andere kant, mijn dochters hebben afgelopen woensdag de hele middag met Lego Elves zitten spelen. Er werden enorme verhalen verzonnen, er werden fantastische avonturen beleefd. Uiteindelijk moet de creativiteit toch vooral uit henzelf en niet uit hun speelgoed komen. Met af en toe een beetje hulp van ons. En met ons bedoel ik in dit geval mijn man die net samen met mijn oudste de laatste hand legt aan een echte ventilator, terwijl mijn jongste een robot aan het bouwen is.

Laatste update: helemaal aan het eind van de middag zit mijn man nog steeds zielsgelukkig aan de ventilator te sleutelen. Mijn dochters zijn al lang afgehaakt, die zitten Winx Club te kijken…

Mooi spul toch, Lego.