Lente-equinox

Elk jaar weer vragen mijn kinderen wat Pinksteren is. Elk jaar weer moet ik het opzoeken. En elk jaar vergeet ik het direct weer.

Elk jaar.

Waarom eigenlijk? Ik ben een slimme vrouw met een uitstekend geheugen en een goede algemene ontwikkeling. Waarom kan ik maar nooit onthouden wat Pinksteren is?

Nu heb ik het antwoord bedacht: omdat het me niet interesseert. Ik ben niet gelovig en nooit geweest ook. Op de lagere school kreeg ik bijbelles en dat had voor mij dezelfde betekenis als de lessen Griekse mythologie die ik later op de middelbare school kreeg. Mooie verhalen; soms saai, soms onbegrijpelijk, soms inspirerend. Niks meer en niks minder.

Ik heb er nooit een probleem mee gehad dat de meeste van onze feestdagen christelijk zijn. Een vrije dag is een vrije dag, dat neemt niemand je af. En met een groep mensen, familie of anderszins, bij elkaar zijn en iets gezelligs doen, is ook altijd leuk.

Maar toch. Eigenlijk voelt het wel een beetje raar om feestdagen te vieren gebaseerd op de bijzondere momenten in het leven en de dood van een man die eeuwen geleden leefde, van wie ik niet geloof dat hij goddelijk was. En dat je zijn geboorte viert door een boom te versieren, en zijn wederopstanding door paaseitjes te eten. En dat je elk jaar weer vergeten bent wat je met Pinksteren hoort te gedenken.

Kan dat niet anders? vroeg ik mij af.

Nu wij dorpser zijn gaan wonen, hebben we het plan opgevat om onze christelijke feestdagen in te wisselen voor seizoensfeestdagen. Als je je daarin gaat verdiepen raak je al snel verzeild in Wicca of moderne hekserij. Met een Moeder Godin die vereerd wordt enzo. Dat hoeft voor mij allemaal niet. Wat ik wil, is stilstaan bij de seizoenen. Het begin van de lente, het midden van de lente, het begin van de zomer, etc. Niks zweverigs, maar juist lekker concreet. En cyclisch, dat vind ik er ook mooi aan.

We zijn nu maar gewoon begonnen met op onze eigen manier bij deze feestdagen stil te staan. Helemaal fantastisch, want we verzinnen het dus gewoon al doende bij elkaar. Met z’n vieren. Mijn dochters vinden het ontzettend leuk om mee te denken over onze nieuwe rituelen. En zo liepen we afgelopen woensdag om 6:15 buiten om de zonsopgang te zien. En daarna hebben we uitgebreid ontbeten. Dat was ons Ostara-feest: de lente-equinox, als de dag en de nacht precies even lang zijn.

Volgende feest: Beltane op 1 mei!