Mijn dochter is een tegeltje

Mijn jongste van 9 gaat per september naar een andere school. Niet omdat het moet. Maar omdat ze het wil.

Ze heeft het prima naar haar zin op haar huidige school. Ze heeft het gezellig met haar vrienden en vriendinnen. Leuke juffen en meesters. Alleen maar leuk.

Behalve… dat deze school niet in ons eigen dorp is, maar in een ander dorp, een stuk verderop. Onze kinderen worden daarom met de auto naar school gebracht. (Lang verhaal, toen we hier anderhalf jaar geleden naartoe verhuisden, was dit een logische keuze voor ons.) En mijn jongste is het nu zat om zo ver te reizen voor school en om zo afhankelijk van ons te zijn voor vervoer. Nu haar oudere zus in september naar de middelbare school gaat, vindt zij het ook wel mooi geweest. Ze vroeg ons of ze niet in ons eigen dorp naar school kan.

Tuurlijk kan dat. Maar wil je dat echt? Je hebt het namelijk ontzettend leuk waar je nu zit.
Ik zal eerlijk zijn; toen ze hier voor het eerst over begon, heb ik geprobeerd haar af te remmen. Joh, blijf nou gewoon waar je bent.

Ik zeg (bezorgd): “En je vriendinnen dan?”
Zij zegt (onbezorgd): “Dan maak ik toch nieuwe?”

En zo komt er een groot verschil in houding tussen mij en mijn jongste aan het licht.

Ik zeg (angstig): “Je weet wat je hebt. En wie weet wat je krijgt??”
Zij zegt (blij): “Ik weet wat ik heb. Maar wie weet wat ik krijg!

Ik zeg: “Ik denk aan wat er allemaal mis kan gaan.”
Zij zegt: “Denk dan aan wat er allemaal goed kan gaan!”

Mijn dochter is een soort van wandelende tegeltjeswijsheid. We bedachten nu deze variant op de bekende uitspraak van Pippi Langkous “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” (Waar ik trouwens al eerder over geschreven heb.):
“Ik ben er nog nooit geweest, dus ik zal het er wel leuk vinden.”

Ondertussen is mijn oudste van heel andere tegel-wijsheden. Zie de foto hierboven.