Nog even over Sint
Nog één keer over de Sint, en daarna bergen we hem weer op tot eind augustus als de eerste pepernoten weer in de winkel verschijnen. Of misschien laten we hem dan ook lekker zitten waar hij zit, want mijn kinderen zien de lol er niet meer zo van in. Wel van de pepernoten, en de chocoladeletters, en de marsepein, en de gevulde speculaas. Het probleem is Sinterklaas zelf.
Mijn oudste geloofde vorig jaar al niet meer. Dit leverde hartverscheurende taferelen op, bijvoorbeeld bij de viering op school. Ze doorzag het toneelstukje, maar mocht er van ons niet over praten. Een ingewikkelde gewetenskwestie, waar ze erg verdrietig van werd. Ze heeft wel talent voor existentiële crises.
Dit jaar dacht ik dat het wel beter zou gaan. Mijn jongste van 6 is inmiddels ook uit de droom, dus we konden het er thuis gewoon over hebben. En in de klas van mijn oudste gingen ze surprises doen, dus ze hoefde niet meer mee te doen met het rare toneelstukje.
Het hielp maar een beetje. Er is minder verdriet en gewetensnood, maar des te meer agressie. Ze is boos op Sint, op Piet, en op alle volwassenen die deze farce in stand houden. “Al die ouders liegen tegen hun kinderen!” zegt ze verontwaardigd. Ze heeft er geen goed woord voor over. Van mijn jongste had ik verwacht dat ze er wel plezier in zou hebben om net te doen alsof. Maar nee, die vindt het “stom”!
Omdat allebei mijn kinderen nu weten hoe het zit, was ik benieuwd hoe hun kijk zou zijn op de zwartepietenproblematiek. Ik leg de verschillende standpunten uit, met de verschillende argumenten (de redelijke dan), en ik vraag mijn dochters wat zij ervan vinden. Mijn oudste antwoordt: “Het maakt me niet uit of Piet zwart is of gekleurd, ik wil hem hoe dan ook op z’n bek rammen.” Hmm. Niet helemaal het antwoord waar ik op had gehoopt, maar van racisme kun je haar in ieder geval niet beschuldigen.
Ik ben er wel van geschrokken hoe fel zij reageert. Ik heb nooit zo nagedacht over hoe kinderen het vinden dat er tegen ze gelogen wordt. Mijn dochters hebben ook lange tijd geloofd dat hun knuffels levende wezens zijn. Ben ik ook gewoon in meegegaan. Ik zag het nooit als een leugen, meer als fantasie. Nu vraag ik me af of ik het niet beter had kunnen aanpakken als Renske. Maar ja, daar doen we nu niets meer aan.
Nu hou ik erover op. Tijd om de geboorte van de zoon van God te vieren door een boom in de huiskamer te zetten en daar allemaal glimmende rommel in te hangen. Dat is tenminste een normaal feest.