Opvoeding geslaagd

Mijn dochters zijn 9 en 10. Mooie leeftijden. Die van 9 had op haar verlanglijstje voor haar laatste verjaardag: knuffelbeesten, oorbellen en een zakmes. Die leeftijd.

Het spannendste aan deze leeftijd is dat ze niet meer de hele tijd afhankelijk van mij willen zijn. Ik mag nog wel klaarstaan om appels te schillen en boterhammen te smeren. Maar voor emotionele hulp kloppen zie niet altijd meer bij mij aan. Ze weten zelf steeds beter wat ze nodig hebben, en ze proberen steeds vaker om dat zelf te regelen. Zonder mij.

Dat is waarom mijn oudste ongeduldig wordt als ik ‘Ach gossie’ zeg als ze van haar fiets is gevallen. Als ze getroost wil woden, dan geeft ze dat zelf wel aan.

Dat geldt ook voor mijn jongste, en die kan bovendien ook erg goed duidelijk maken aan anderen (buiten ons gezin) wat ze nodig heeft. Ze had laatst een logeerpartijtje bij een vriendje. De groep kinderen was luid en wakker, en liet zich nauwelijks aansturen, dus het was pas om half 3 ’s nachts stil geworden. Maar mijn jongste was het om half 1 zo zat, dat ze twee kinderen heeft gecharterd om haar te helpen met het verplaatsen van haar matras naar een andere kamer, waar ze toen in haar eentje is gaan slapen.

Dat is toch he-le-maal fantastisch? Niet alleen voelt ze aan dat de situatie niet goed voor haar is, ze kan ook zelf bedenken wat de oplossing is en ze is niet bang om dat ook gewoon te gaan regelen.

Dat zijn de momenten dat ik denk: Check! Opvoeding geslaagd.