Peuters als dronken mensen
Van een vriendin leerde ik ooit om in geval van een dreinende peuter de volgende methode toe te passen: begrip tonen en een alternatief aanbieden. Dat werkt zo: “Ik snap dat je het jammer vindt dat je niet op de muren mag kleuren, dat is ook jammer, maar zullen we dan nu de voetbal van alle trappen in het trappenhuis gaan gooien?”. Het is de bedoeling dat het humeur van de peuter dan omslaat als een blad aan een boom en dat hij vol enthousiasme zelf zijn schoenen en jas aantrekt om samen buiten te gaan spelen. Soms werkt dat dus echt zo. Dat is dan fantastisch.
Het aanbieden van een alternatief leer je ook als je studeert voor je diploma voor sociale hygiene. In de instructie verantwoord alcohol schenken staat eigenlijk precies hetzelfde: Toon inzicht (Leef je in en toon begrip). Geef de regel aan. Biedt een alternatief aan of vraag nee te accepteren.
Het komt er dus op neer dat je dronken mensen net zo moet behandelen als een peuter. Dat klinkt misschien raar, maar in feite is het logisch. Peuters en dronken mensen kunnen behoorlijk onredelijk zijn. En het kan ook zomaar gebeuren dat kinderen zich volwassener gedragen dan volwassenen. Maar soms… soms zou je een peuter wel even achter het behang willen plakken.
Zoon is drie. Driee-en-een-half om precies te zijn. En wij hebben behoorlijke mazzel, want tot nu toe hebben we weinig tot geen last gehad van onmogelijke peuter driftbuien. Hij heeft nog nooit op een supermarktvloer liggen schreeuwen. Doorgaans is hij wel voor rede vatbaar en kunnen we hem afleiden door bovengenoemde methode toe te passen. Deze week besloot hij de schade toch even in te halen en zich alsnog te gedragen als een typische driejarige. Hij wilde niet eten, hij wilde niet naar de opvang, hij wilde niet slapen, hij wilde niks. Helemaal zoals het hoort als je drie bent. We probeerden er vol geduld mee om te gaan, maar welk alternatief er ook geboden werd, meneer wilde gewoon niks en schopte een flinke bak herrie. Toen hij gisteravond in bed lag zat ik me af te vragen of hij misschien ziek aan het worden is. Daar kunnen kinderen behoorlijk opstandig van worden. En toen las ik dit op Instragram:
Your son is 3!! For the next year or so you’ll constantly wonder if he’s getting sick. He’s not. He’s just an asshole. Have fun with the whining.
Oké dan! Dacht ik. Ik las het aan vriend voor en we hoopten hardop tegen beter weten in dat Instagram het fout had.
Vanmorgen kwam zoon onze slaapkamer in lopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij riep: “Ik ben vrolijk!”. Hij had duidelijk het juiste been gekozen toen hij uit bed stapte. Wij toonden begrip, boden geen alternatief en keken elkaar opgelucht aan.