Probleem

Als ik ’s ochtends probeer iedereen op tijd uit de pyjama, in de kleren en met gepoetste tanden en gekamde haren op de fiets te krijgen, en ik roep: “Jullie moeten nú je schoenen aantrekken anders komen we te laat.” Dan zegt mijn oudste doodleuk: “Da’s jouw probleem.”

En dat doet ze vaker op van die stress-momenten. Best irritant. Wij doen ons best om niet te ontploffen en vertellen haar dat ze niet zo brutaal moet doen en dat ze ECHT NU haar schoenen aan moet trekken.

Maar langzaamaan beginnen we haar “jouw probleem” wat beter te begrijpen. Soms zijn dingen namelijk ook “haar probleem”. Zoals toen ze eind oktober nog steeds op haar Teva-slippers naar buiten wilde. Weliswaar met sokken aan. Maar toch. Oja, en ze waren een maat te klein. We hadden nieuwe voor haar klaarstaan, in de juiste maat, maar die waren niet de goede kleur, dus die trok ze niet aan. (…) In de stromende regen liep ze dan met haar sandalen, waarbij haar grote teen bijna de grond raakte. Dan zei ik: “Oh arme meid, zo krijg je toch hele koude voeten?” En dan antwoordde ze: “Da’s mijn probleem.”

En dat was het ook. Zij had er zelf voor gekozen om die slippers te dragen, terwijl ze wist wat voor weer het was. En nog belangrijker: ze klaagde er niet over! Dus ik was bezig een probleem naar me toe te trekken, dat ten eerste niet bestond en ten tweede niet van mij was.

Zo bedoelt zij het ook als ze zegt: “Dat is jouw probleem.” Ze constateert simpelweg dat er iets is waar jij je druk over maakt, waar zíj zich niet druk over maakt.

Konden we allemaal maar zo goed onderscheid maken tussen mijn probleem en jouw probleem. Dan waren er vast een stuk minder problemen.