Reacties

Ik schreef laatst een stukje over mijn dochters, die geen dochters meer zijn. Maar daarmee is het laatste woord nog niet gezegd over dit onderwerp! Want het valt mij op dat veel mensen met wie ik hierover spreek er moeite mee hebben. Geen openlijke homohaat, hoor. Maar wel onbegrip, en een tikje afkeuring.

Hier zijn wat reacties die ik tegen ben gekomen. Met mijn reacties op die reacties:

“Wat een overdreven gedoe allemaal!”

Ja, vanuit jouw perspectief is het dat misschien. Maar ongetwijfeld maak jij je ook druk over van alles waarvan iemand anders denkt: wat een onzin! Ik denk dat luisteren naar elkaar altijd meer oplevert dan de ander wegzetten als “overdreven”.

“Vroeger bestond dat ook allemaal niet.”

Is dat zo? Toen ik 12 was bestond homoseksualiteit niet. In de zin van: ik zag het niet. Nu denk ik: er zijn in mijn omgeving ongetwijfeld mensen geweest die er niet openlijk voor uit durfden te komen. Ik denk dat al die genders wél altijd al bestonden, we hadden er alleen nog niet de woorden voor. Nu mensen eindelijk naar voren durven te stappen, kunnen we er eindelijk over praten. Goeie zaak, lijkt me.

“Heteroseksualiteit is normaal, dat is altijd zo geweest.”

Normaal is ook maar gewoon wat we met z’n allen besluiten. Het is eeuwenlang normaal geweest dat alleen rijke mannen stemrecht hadden. Het is eeuwenlang normaal geweest om je kinderen te slaan. Ik ben blij dat we dat nu niet meer normaal vinden. Dat iets “altijd al zo geweest is” is geen reden om het zo te blijven doen. Dat heet voortschrijdend inzicht.

“Dit wordt kinderen aangepraat door anderen en/of social media.”

Het is waar dat kinderen in hun puberteit erg gevoelig zijn voor de invloed van “peers”. Dat betekent niet automatisch dat het niet klopt met hoe ze zich voelen. Maar stel even dat dit echt pure beïnvloeding is, en dat er niets eigens bij zit. Hoe erg is dat dan precies? Op deze leeftijd zoek je je identiteit, en het is helemaal niet erg om daarmee te experimenteren. Ik zelf hing mijn identiteit in mijn tienerjaren op aan o.a. New Kids on the Block, grunge, roken en wat jongens van mij vonden. Ik luister nog steeds naar grunge-muziek, maar verder zijn dit niet echt dingen waar ik achteraf trots op terugkijk. Maar hee, ik ben uiteindelijk een redelijk goed functionerende volwassene geworden. Dus hoe erg is het nou helemaal? In het uiterste geval zegt mijn kind over een paar jaar: Wat bezielde me? Hoe dan ook, het zijn allemaal ervaringen waar hij/zij/hen van leert.

“Ik behandel iedereen hetzelfde, dus al die aandachttrekkerij is nergens voor nodig.”

Tja… Fijn dat er zulke verlichte geesten bestaan! (“We thank you for your service!”*) Helaas is niet iedereen zo ver doorontwikkeld. Dus het is toch een beetje brutaal dat jij beslist dat het niet nodig is om aandacht te vragen voor dit onderwerp.

*citaat uit Heartstopper, een tienerserie op Netflix met queer personages, waar deze Stadse Moeders groot fan van zijn.