Ruimte

Eigenlijk lijkt het leven hier in mijn dorp heel erg op het leven in de stad. Alleen met iets meer bos. En minder sirenes.

Voor mijn kinderen zijn er wel dingen veranderd. Sommige vriendinnen wonen ineens aan de andere kant van het land in plaats van om de hoek. En we hebben geen Turkse pizza’s op 20 meter afstand (wel op verderop in het dorp trouwens, we zijn niet helemaal achterlijk hier).

Tot zover de nadelen. Wat zijn de voordelen voor mijn kinderen? Mijn jongste rent in en uit bij alle buurkindertjes van haar leeftijd. Soms weet ik niet eens precies waar ze is. Dat vinden we allemaal normaal. En mijn oudste rent op eigen houtje het hele dorp door.

In Amsterdam waren we heel voorzichtig aan het oefenen met alleen naar huis lopen, of alleen naar de bibliotheek. Verschrikkelijk vond ik dat, maar nuttig voor de zelfredzaamheid. Onze bovenbuurjongen van 7 ging ondertussen in z’n eentje met de bus naar school, een heel stadsdeel verderop! Zijn ouders werden daar wel eens op aangesproken door andere ouders, die daar blijkbaar zo hun eigen gedachten over hadden. Ik dacht alleen maar: Is het niet fantastisch dat ouders en kind daar allebei aan toe waren? Bovendien is het jongetje in kwestie behoorlijk zelfstandig en sociaal vaardig. Dat vraagt om vertrouwen.

Mijn kinderen staken daar nogal afhankelijk bij af. Mijn jongste wilde wel, maar mocht van mij maar een klein beetje. Mijn oudste wilde niet. En bewust of onbewust hou je kind toch kort in De Grote Stad. Ik zag dat bij de meeste ouders om me heen.

Maar hier is ruimte. Letterlijk en figuurlijk. En ineens wil mijn oudste wel. Sterker nog, ze moet! Ze vult haar speciale avonturenrugzak met eten en drinken en soms een boek of wat geld. Dan hijst ze de rugzak op haar rug, stopt de huissleutel in haar zak, en weg is ze. Soms met haar zusje op sleeptouw, soms alleen. En dan blijft ze rustig 2 uur weg. Ze gaat naar de bieb of de boekwinkel in het dorp, of zomaar wat wandelen. Ze zijn laatst samen naar de supermarkt geweest met een boodschappenlijstje. Ze kwamen terug met het allerduurste toiletpapier dat ik ooit gezien heb, maar ik was supertrots op ze. En wat hebben we onszelf fijn afgeveegd die week!

Nog indrukwekkender is het als ze de landgoederen in en om het dorp gaan verkennen. Dan komen ze terug met moeie gezichten, modderige schoenen en enorme verhalen.

Ook ik word door andere ouders aangesproken of ik het niet eng vind om mijn kinderen zo los te laten lopen, zeker als ik erbij vertel dat ze geen telefoon bij zich hebben. Als je doorvraagt heeft iedereen gek genoeg andere zorgen. De ene moeder maakt zich zorgen over gevaarlijke verkeerssituaties, een andere om kinderlokkers. Mijn grootste angst is dat ze verdwalen. Maar dat is inmiddels al twee keer gebeurd. Weet je wat ze toen deden? De eerste keer hebben ze wegwijzers en straatnaambordjes gevolgd tot ze op bekend terrein waren. De tweede keer hebben ze voorbijgangers de weg gevraagd.

Goed voor de zelfredzaamheid, dus, zo’n dorp.