Soepreclame momentje

Een zaterdag namiddag in oktober. De balkondeur staat open want de zon schijnt. Vanmorgen heb ik met zoon appelmuffins gebakken, in de vensterbank liggen blaadjes en eikels die we meenamen uit het park en op het vuur pruttelt een risotto. Zoon zit neuriënd op de grond te spelen, vriend leest en ik sta ontspannen te koken. En opeens denk ik: wat krijgen we nou? Dit klinkt te goed om waar te zijn. Maar het gebeurt, ik sta er middenin!

Ik sta even stil want hier moet ik even bewust van te genieten. Het moment is aangebroken. Zo’n zoetsappig moment uit een Unox soepreclame, of Amerikaanse serie. Zo’n perfecte scene waarvan iedereen die kinderen heeft denkt: ja joh, natuurlijk. Leuk bedacht, maar droom lekker verder. Want zulke momenten zijn helemaal niet zo vanzelfsprekend. Dat weet iedereen. Die kinderen heeft.

Gewoon even rustig lezen of koken terwijl je kind aan het spelen is. Zo’n droombeeld had ik toen ik zwanger was. Hahaha! Zo aandoenlijk naïef was ik. Toen zoon er eenmaal was bleek een namiddag als deze een soort illusie, een walhalla.

Want namiddagen zijn voor kinderen het ideale moment om lamlendig je ouders lastig te vallen. Met gemopper, gemekker, gezanik en gezeur. Jezelf vermaken terwijl je ouders dat aan het eind van de dag ook even doen is namelijk een vrij onmogelijke opgave.

Gelukkig bleek het plaatje niet al te eng perfect. Zoon propte al neuriënd zijn lego blokjes dusdanig ín de duplo blokjes dat ze er nooit meer uit kunnen, de risotto plakte grondig aan de bodem van de pan omdat ik zo nodig bewust van het moment moest genieten en toen ik een plastic bakje nodig had om een restje eten in te bewaren moest ik dat uit het bad vissen in plaats van uit de keukenla. Dus vrees niet, wij doen nog steeds maar wat. En soms pakt dat toch behoorlijk leuk uit.