Stadse keuzestress
Wat is een stadse moeder eigenlijk? Een moeder die met haar kind in de stad woont? Ha, dan ben ik een stadse moeder! Misschien zijn we niet alleen stads door waar we wonen, maar ook stads door de dingen die we allemaal kunnen doen?
Zijn stadse moeders misschien ook makkelijker dan andere moeders? Niet perse hoor volgens mij. Ik wil het wel graag zijn, maar het lukt me lang niet altijd. Ik wil stiekem eigenlijk altijd graag de controle houden en alles van te voren verzinnen en plannen. Soms is dat lastig in de stad. Omdat er zó veel kan heb ik namelijk ook het gevoel dat ik veel moet. Maar als je die stadse keuzestress loslaat en de dag lekker laat gebeuren, dan kun je zomaar een prachtdag hebben. En je kind lekker uitputten zodat hij goed doorslaapt tot in de ochtend.
Van de week hadden we zo’n dag. Zoon en ik waren samen thuis en we hoefden helemaal niks. Ja, boodschappen doen, maar verder niks. Ik verzon van alles en liet het weer los en ik vroeg mijn zoon wat hij wilde doen. Dat wist hij wel. Hij wilde met de metro. Naar een kerk (??). Nou, dat is een concreet plan. Lekker donker, binnen en ondergronds. Leuk! Maar hé, ik ben de moeilijkste niet (probeer ik), dus hop, aankleden en gaan.
We reden een stukje met de tram, stapten over op de metro en stapten uit bij het centraal station. Dat is géén kerk, dat weet ik, maar soms heeft een wispelturig peuterbrein ook zo z’n voordelen. In het station dompelde ik hem onder in de stadse keuzestress, want hij mocht kiezen: tram, trein, metro, bus of pont. Hij koos na enige twijfel voor de trein. En boven op het perron kregen wij, glorie halleluja, een geweldige verrassing: Er werd aan het spoor gewerkt in het station! Vergeet die kerk, vergeet die trein: er is een graafmachine! Op het spoor! Voor een peuter is dat al een religieuze ervaring.
Na een tijdje kijken vroeg ik hem of we dan nu in de trein gingen. Maar nee, ik was met een eigenzinnige peuter op stap, dus we gingen niet doen wat we net nog bedacht hadden. We gingen weer in de metro. Allemaal goed, want ik deed nog steeds of ik de moeilijkste niet was.
We gingen weer ondergronds en reden een paar metrohaltes terug. We stapten bovengronds bij onze favoriete ijswinkel binnen en vanachter zijn bakje chocolade ijs spotte zoon de ingang van de dierentuin. Daar konden we wel even naar binnen vond hij. En waarom ook niet? We hebben een jaarkaart en ik was immers nog steeds de moeilijkste niet. We liepen door de hoofdingang naar binnen en stapten anderhalf uur later, onder luid protest van de kleine meneer, door de achterdeur weer naar buiten. En toen? Toen waren we moe. Moe maar voldaan.
We stapten op de tram en waren in tien minuten thuis. Zonder boodschappen voor het avondeten. En ik had een hongerige hangerige peuter aan mijn benen liggen. Sja. Ik had vandaag maar één taak… Maar gelukkig wonen we in de stad. In een multiculturele buurt. Waar je heel veel lekker eten kunt afhalen. Dus ook dat kwam wel goed. Na enige stadse keuzestress (echt!) belde ik met de Thai om de hoek en ik vroeg mijn vriend het bestelde eten af te halen. Ook weer opgelost.
Soms word ik een beetje moe van de stad. Dan wil ik even niet. Dan weet ik het even niet. Al die mogelijkheden en keuzes… Maar als ik het dan lekker loslaat en laat gebeuren, dan wordt zomaar een maandag een prachtdag.