Stomme mama

‘Je bent een stomme mama’ zegt zoon tegen me, met een grote grijns.

Ah, het moment waar ik niet zo hals reikend naar uit heb gekeken is daar! Zoon vindt mij stom. Sja. Als moeder moet je nou eenmaal soms stom doen tegen je kind. Dingen verbieden enzo. Een beetje de baas spelen. Ik doe ook maar wat.

Ik vond mijn moeder ook wel eens stom. Ik heb als peuter een keer midden in een vol winkelcentrum tegen haar geroepen: ‘Stomme lul’. Ik hanteerde als kleine dame dus een stuk minder sjieke termen dan mijn eigen kind. Waar ik die term vandaan haalde was mijn moeder trouwens een raadsel.

Laatst kwamen we bij het opruimen van de zolder een tas met schoolwerkjes van mij tegen. Daar zaten ook wat schriftjes tussen waar ik in aandoenlijk handschrift verhaaltjes in schreef. Ik bladerde wat door zo’n schriftje en trof ergens halverwege, tussen heel veel onbeschreven bladzijden, één zin aan: ‘mamaiseentrut’.

Ik weet nog dat ik het opschreef. Ik was boos naar mijn kamer gegaan en ik wilde een daad stellen. Ik ging opschrijven dat mijn moeder stom was. Dát zou haar leren. Maar… ik vond het ook een beetje spannend om zoiets ergs op te schrijven, dus ik deed het verstopt, ergens achter in een schrift. En ik schreef alle woorden aan elkaar, als een soort geheimschrift.

Ik moest zó lachen toen ik het zinnetje vond. En zo moest ik ook een beetje lachen toen zoon mij een stomme mama noemde. Heel gezond vond ik het. Maar mijn moeder-ego was toch wel een beetje gekrenkt. Zo’n eerste keer doet toch pijn.