Strand

Ik was het gewoon vergeten. Dat pure kindergeluk dat Strand heet.

Zelf hou ik er niet zo van. Te veel zand en te weinig schaduw. Eventjes leuk, maar daarna wil ik liever ergens in de schaduw op een grasveldje of beter nog: op een terrasje.

De afgelopen zomervakanties zijn we naar Tsjechië geweest. Heel fijn land, ik ga daar vast ook nog wel eens een stukje over schrijven. Er is zo veel te doen en te zien. Het is er groen, er zijn bergen en rivieren, mooie dorpjes, (meestal) goed weer in de zomer. Maar wat er niet is, is strand. Ik mis dat dus niet. Maar deze meivakantie zitten we in een huisje in Zuid-Frankrijk, vlakbij de Middellandse Zee. Toen we aankwamen en de eerste wandeling naar het strand maakten, toen zag ik het. Dat pure kindergeluk. Mijn dochters renden, groeven, kronkelden door het zand, sprongen in de branding. Ze knapten bijna uit elkaar van plezier.

We hebben kortgeleden de zomervakantie geboekt, wederom naar Tsjechië, en toen de reispapieren binnenkwamen zaten er ook foldertjes bij met bezienswaardigheden in de omgeving. Ik laat deze aan mijn dochters zien en zeg: “Kijk eens, wat een leuke dingen we allemaal kunnen doen daar!” Waarop mijn jongste vraagt: “Kunnen of moeten?”

Ik moet onmiddellijk denken aan onze vakantiefoto’s van vorige zomer. Toevallig keken mijn dochters op alle foto’s of chagrijnig of op z’n best neutraal. Bij het zien van de foto’s vroeg iedereen ons: “Hebben de kinderen het ook wel leuk gehad?” Nee, die trekken wij dus met chagrijnige gezicht en al achter ons aan langs allerlei kastelen, ruïnes, kerken, schattige dorpjes en mooie uitzichten. (Natuurlijk hebben ze het óók leuk gehad, hele middagen in het zwembad bijvoorbeeld, maar ja, daar heb ik niet de hele tijd foto’s van gemaakt.)

Maar op dat strand besef ik ineens dat mijn kinderen andere dingen leuk vinden dan ik. Heel logisch eigenlijk, als ik het zo zwart op wit teruglees. Maar toch, ik had er nooit zo bij stil gestaan. Ik dacht altijd: Jeetje, wat bijzonder dat zij al op zo’n jonge leeftijd zulke prachtige dingen te zien krijgen! Terwijl zij gewoon strand willen. Gewoon. Strand.

Dit alles stond ik te overpeinzen op dat strand in Zuid-Frankrijk. Met m’n voeten in het iets te koude, maar eigenlijk heerlijke water. De zon scheen lekker warm. De lucht was blauw, de zee was blauw. We gooiden met een bal. Een enthousiaste golf doorweekte mijn opgerolde lange broek. Mijn dochters zaten zielsgelukkig kuilen te graven in het zand. En weet je wat? Ik voelde me ontspannen!

En daarna heb ik al het zand van me afgespoeld onder de douche en ben ik op ons terras gaan zitten. Heerlijk!