Teleurstelling

Het leven is één grote cursus Leren omgaan met teleurstellingen. Soms wil ik zoon op die cursus zetten en soms wil ik hem er juist afhalen. Want teleurstellingen zijn soms gewoon leerzaam en soms gewoon stom.

Het is altijd weer zoeken, dat opvoeden. Een teleurstellinkje hier en daar is goed voor de mens. Daar word je hard van enzo. Het is wel goed voor zoon als niet alles altijd maar vanzelf en naar zijn zin gaat. Want zo werkt het nou eenmaal in de grote boze wereld.

Maar het moet ook leuk blijven toch? Als zoon de eerste lik van zijn ijsje neemt en het bolletje ijs op de vloer belandt, dan word ik dus niet boos. Dan moet ik stiekem lachen, dan troost ik hem en dan halen we gewoon een nieuwe bol ijs. Niks niet opvoeden, maar voeden: ijs eten!

Zoon had vorige week een grote teleurstelling die hij gewoon moest ondergaan. Met dikke tranen. Hij mocht nog niet door naar het volgende ‘badje’ op zwemles en zijn beste vriend wel. Ik was het daar helemaal mee eens, want hij kon echt nog niet goed genoeg zwemmen. Maar sneu was het wel. Voor hem voelde het als niet eerlijk. Ik troostte hem en vertelde mezelf dat dit gewoon weer een les was uit de cursus Leren omgaan met teleurstellingen. Ik moest dit maar niet verzachten, dit hoorde er nou eenmaal bij. Ik kon dit bolletje ijs niet vervangen. Vond ik stiekem eigenlijk stom. Een verdrietig kind, daar is gewoon niks aan.

Een week later zwom zoon opeens wel goed genoeg en mocht hij ook door naar het volgende ‘badje’. Ik riep: “Ik wist helemaal niet dat je dat kon!” en zoon antwoordde: “Ik ook niet!”. Blijkbaar was de teleurstelling zo groot geweest dat zijn schoolslag spontaan lukte. We vierden het met een ijsje. En het viel niet eens op de grond.