To-do list
Soms heb ik wel eens tijd om een boek te lezen. Ik heb er net twee uit, totaal verschillend, maar die met elkaar gemeen hebben dat ze gaan over de combinatie moederschap/werk. Dat vind ik een interessant onderwerp, omdat het mij al bijna 8 jaar een raadsel is hoe al die andere werkende moeders dat toch voor elkaar krijgen. (Die doen ook maar wat, natuurlijk.) Het ene boek was het zelfhulpboek Overwhelmed: How to work, love and play when no one has the time (2015) van Brigid Schulte. Het andere was de roman I don’t know how she does it (2002) van Allison Pearson.
Van de roman verwachtte ik veel hilarische taferelen die uit mijn eigen leven gegrepen leken. Van het zelfhulpboek verwachtte ik iets van een oplossing, een manier om om te gaan met dat “overwhelmede” gevoel. Maar dat viel tegen.
Het belangrijkste dat ik geleerd heb van deze boeken is dat ik blij ben dat ik in Nederland woon. In Engeland en Amerika zijn een heleboel dingen die wij normaal vinden, zoals vakantiedagen, zorgverloven, betaalbare kinderopvang, niet altijd even goed geregeld. Vooral Overwhelmed is eigenlijk een klaagzang over hoeveel er in Amerika verkeerd gaat in dat opzicht. De enkele concrete oplossingen die worden besproken vind ik niet zo indrukwekkend. Vaders die meedoen bij het opvoeden van hun kinderen bijvoorbeeld vind ik heel normaal.
Beide schrijfsters hebben het over de enorm veeleisende en competitieve sfeer, zowel op de werkvloer als in het moederschap. In I don’t know how she does it is dat bij vlagen heel grappig, bijvoorbeeld als de hoofdpersoon midden in de nacht pasteitjes uit de winkel staat te bewerken met een deegroller om ze er zelfgemaakt uit te laten zien. Maar het is ook frustrerend. Al lezend kreeg ik de neiging om te schreeuwen: “Doe normaal! Je hoeft niet aan die krankzinnig hoge eisen te voldoen!” Het is toch logisch dat als jij en je man beide fulltime werken dat je dan geen tijd hebt om iets spectaculairs te koken voor het school-kerstdiner? Dat moet je gewoon niet wilen. En als je je kinderen bij een nanny achterlaat kan het zomaar gebeuren dat ze kleren aankrijgen die jij niet goed bij elkaar vindt passen. Nou en?
Wat dat betreft laten Hollandse moeders zich volgens mij minder snel gek maken. Waar deze dames de situatie beschrijven dat moeders elkaar proberen af te troeven in hoe goed ze alles voor elkaar hebben, heb ik juist vaak gesprekken met andere moeders waarin we bijna opscheppen over hoe slecht we alles voor elkaar hebben. We weten dat we falen en we lachen erom!
Natuurlijk is het best ingewikkeld om de balans te vinden, ook mét goedgeorganiseerde kinderopvang en betrokken vaders. Het allerbelangrijkste dat ik geleerd heb de afgelopen jaren is dat je rust en ontspanning op je to-do list moet zetten. Als je van jezelf eist dat je pas mag gaan zitten als de hele lijst is afgewerkt, dan snijd je jezelf uiteindelijk in de vingers. Want er komt geen einde aan de lijst. Nooit. Nou ja, voorlopig niet. Dus kun je maar beter zorgen dat je regelmatig plezier hebt, want dat is tenminste, eh.. plezierig! Allison Pearson en Brigid Schulte arriveren uiteindelijk ook bij die conclusie, maar de weg ernaartoe is niet heel verhelderend of inspirerend. Dus vooral niet lezen deze boeken, die tijd kun je beter besteden aan het lezen van een leuk blog!