Traktatiestress

Zoon werd deze week 4. Vier. VIER! Iedereen weet: Vier jaar worden is een gigantisch ding. Je bent geen peuter meer, je hoeft niet meer naar de kinderopvang, je hebt een eigen broodtrommel en ov-chipkaart én je gaat naar school. Dus je bent groot. Gigantisch groot. Je loopt met je neus in de lucht voor de allerlaatste keer naar de kinderopvang. Je viert er je afscheidsfeestje en laat op al die kleine achterblijvers een verpletterende indruk achter. Met een fantastische traktatie.

Precies. Een fantastische traktatie. Daar heb je mij dus lekker mee op de kast. Want daarvan krijg ik stress. Traktatiestress. Dat bestaat. Dat is een ding. In mijn hoofd.
Ik hoor je nu denken: “Wat doe je moeilijk, mieter een zak met doosjes rozijntjes de groep in en roep hoera!”. Maar nee. Dat volstaat niet meer. Als je kind twee is dan is dat nog prima (want: rozijntjes! Jeej!), maar een kind van vier is al behoorlijk veeleisend. Daarvoor leg ik de schuld bij andere kinderen. Met andere ouders. En hun traktaties.

Zoon weet nog precies wie wat getrakteerd heeft de afgelopen maanden. Dat helpt dus ook niet. In mijn hoofd neemt het trakteergebeuren enorme proporties aan. Alsof het een prestige ding is, waarmee je al je kwaliteiten als ouder laat zien aan groepsgenoten, hun ouders en natuurlijk de medewerkers van de opvang. Weken geleden al googelde ik op termen als ‘gezonde traktatie’ en struinde ik wanhopig pinterest borden af met plaatjes van pauwen van fruit en knutselwerken van leverworst.

Omdat zoon nu dus heel groot is en er van overtuigd is dat hij de wijsheid in pacht heeft, leek het me een goed idee om hem mee te laten denken over wat hij uit gaat delen. Zoon wist het heel goed: hij wilde roze cakejes uitdelen. Klinkt leuk en lekker onverantwoord, maar is eigenlijk vooral ongezellig. Want alles wat riekt naar suiker en kleurstof moeten kinderen bewaren in hun mandje, zodat de ouders kunnen beslissen of de vermoeide jengelende hongerige eindedag-peuter het op mag eten. Waardoor die sensationele traktatie alsnog verantwoord en behoorlijk vervelend wordt.

Met wat slinkse sturing van mijn kant heeft zoon daarom een traktatie bedacht die lekker, leuk, zonder suiker en niet te veel werk is. Hoezee. Probleem verholpen. Moeder kan met een gerust hart gaan slapen. En de wekker zetten om op tijd op te staan om die traktaties in elkaar te draaien.

Dacht ik. Maar zojuist bedacht ik me iets. De juffen! De juffen van de opvang. Die moeten natuurlijk een bedankje van ons krijgen. Iets leuks, origineels, vrolijks, waarmee we een verpletterende indruk achterlaten.
Dus. Nou. Je weet wat mij te doen staat de rest van de week.