Trotse ouders

Ik zeg het maar weer eens: alle clichés zijn waar. Bijvoorbeeld deze: kinderen doen je constant versteld staan. Ze houden er maar niet mee op. Op positieve en negatieve manier. Daar krijg je zo nu en dan geïrriteerde, maar vooral trotse ouders van. Vooral naar de buitenwereld toe. Van die mensen die de neiging hebben om constant over hun kind te praten. Vroeger hadden ze één foto van hun kind in hun portemonnee, tegenwoordig hebben ze een telefoon vol met foto’s bij zich. Vreselijke types. Maar je kunt het ze eigenlijk niet kwalijk nemen.

Een kind houdt je namelijk letterlijk en figuurlijk áltijd bezig. Ze nemen gewoon de tent over. Je huis, je lijf, je hoofd. Als je kind bij je is dan vraagt het aandacht en als het niet bij je is dan wil je het er over hebben. Of er over schrijven. Zulke figuren heb je ook.

Deze week had ik een etentje met oud-collega’s die gemiddeld zo’n tien jaar jonger zijn dan ik. Ik ben de enige met een kind en ik heb het bewust niet over zoon. Dat lukt met enige moeite best goed. Tot dat iemand naar hem vraagt. Dan hoor ik mezelf praten. Zo’n trotse moeder over haar leuke zoon. Zodra ik mezelf hoor ga ik meteen nuanceren. Ik vertel bijvoorbeeld over hoe we soms een uur bezig zijn om zoon in bed te krijgen en hoe bijdehand hij kan zijn. Maar, omdat ik niet té negatief over mijn kind wil zijn praat ik dat vervolgens weer recht met leuke anekdotes. En zo praat ik veel te lang over mijn kind tegen iemand die waarschijnlijk alleen maar uit beleefdheid naar hem vroeg. Help, denk ik dan, mijn brein neemt een loopje met me! Bah, ik vind dat ingewikkeld.

Laatst vroeg een collega die pas bevallen is van haar eerste kind mij wanneer haar brein weer zou gaan functioneren. Wanneer ze haar oude hersens weer terug zou krijgen. Ik keek haar meewarig glimlachend aan. Ik antwoordde dat dat nog zeker een jaar zou duren. Dat was natuurlijk een keiharde leugen. Want haar oude hersens bestaan niet meer. Die zijn gekaapt voor het leven. Blijkbaar vond ik dat ze nog niet klaar was voor de harde realiteit. Je kunt behoorlijk week zijn als je net een kind hebt gekregen, daar moet voorzichtig mee omgegaan worden.

Bij zo’n gekaapt brein moet je je maar gewoon neerleggen. Het ouderschap is een lange weg van acceptatie en aanpassing. En graven naar gespreksonderwerpen als je eens iemand spreekt die geen kinderen heeft. Tegen de tijd dat dat me weer naar behoren lukt is zoon inmiddels op middelbare school leeftijd. Tot die tijd moet men het me maar niet kwalijk nemen. Of accepteren dat alle clichés nog steeds waar zijn. En mij zo nu en dan vertellen dat ik mijn mond moet houden.