Vanzelf

Veel dingen komen vanzelf goed. Dat is een fijne zin om in je achterhoofd te houden als je opgroeiende kinderen hebt. Geloof me, het scheelt een hoop zorgen. Dat leer ik nu, na 4 jaar, eindelijk een beetje. Zoon had dat zonder dat hij het wist al in de gaten. Zijn favoriete liedje is momenteel namelijk Everything’s gonna be alright van Bob Marley. Gisteren vertelde ik hem wat Bob zingt: dat je je geen zorgen hoeft te maken en dat alles goed komt. Zoon glimlachte. Nu vond hij het liedje nog mooier. En ja, ergens heeft Bob wel gelijk.

Maar ja, ik heb een kind, dus ik maak me toch zo nu en dan zorgen. En ik móet ook zorgen. Zo is dat nou eenmaal geregeld. Ik wil zoon graag opvoeden tot een zelfstandige kerel die durft te gáán. Zo een die vol vertrouwen over de wereld wandelt en ondertussen een liedje van Bob Marley neuriet. Het probleem is dat je als ouder van een klein kind geen kant en klaar idee (of gewoon geen flauw benul) hebt van wat je moet doen om van die koter zo’n zelfstandige vent te maken. En zo kan het gebeuren dat je jezelf terugvindt achter de computer terwijl je dingen googelt als “peuter op wc leren poepen” of “tips voor eerste schooldag kleuter”.

Vrienden met grotere kinderen vertelden het me al: Het gros van de kinderen gaat op een gegeven moment echt als vanzelf doorslapen, op de wc poepen, zelf eten en zonder piepen naar school. En dat allemaal vóór ze achttien zijn. Of je je er nou zorgen om maakt of niet. Heus. Maar ga er maar vanuit dat het niet op het moment gebeurt dat jíj er aan toe bent, want jij hebt weinig in te brengen. Kinderen hebben hun eigen planning. (Laat het los, laat het gaan zou Sonja dan zeggen).

Nu ik het zo opschrijf klinkt dat heel logisch. Als een oude wijsheid die iedereen wel kent. Maar toch. Blijkbaar houden we onszelf als ouders gewoon graag voor de gek en blijven we zaken zoeken om ons zorgen over te maken en ons vervolgens over te verbazen. Eerst wacht je vol ongeduld op het moment dat je kind op het potje plast en vervolgens ben je dolenthousiast als het dan ein-de-lijk gebeurt. En daarna denk je met weemoed terug aan die lieve luierbillen in die leuke babybroekjes. Wat zijn ouders toch aandoenlijk.

Maar, sommige dingen gaan niet vanzelf. En dat hoeft ook niet. Gelukkig niet. Zoals fietsen zonder zijwieltjes. Dit weekend zag ik mezelf rennen met mijn hand op zoons rug terwijl ik riep: “Trappen, trappen, doortrappen, sturen, kijken waar je fietst, trappen trappen, goed zo, jaaaaa!”. Wat een mijlpaal. Van die momenten waar je naar uitkijkt als je je baby voelt trappen in je buik. Van die soepreclame momenten. Ze bestaan echt. En ze komen vanzelf.