Voetbalemoties

Mijn oudste zit dus op voetbal. Ik dacht dat ze “gewoon” op “een sport” ging. Maar nee. Voetbal is emotie!

Zo krijg je bijvoorbeeld te maken met fanatieke ouders. Het leek mij altijd evident dat je tijdens zo’n wedstrijd niet als een of andere hooligan vanaf de kant gaat staan brullen naar die onschuldige 8-jarige voetballertjes. Maar daar denken sommige ouders heel anders over. En dan sta je daar. Tussen al die andere ouders. En dan is het toch heel lastig. Want waarom staat kindje X een beetje dromerig voor zich uit te staren, terwijl er een tegenstander langs haar rent met de bal? En kindje Y loopt helemaal de verkeerde kant op! Probeer daar maar eens niks van te zeggen. (Lees: schreeuwen.)

Ook heel ingewikkeld was het moment dat onze overvolle ploeg gesplitst werd in twee teams. Mijn oudste was ingedeeld in het team dat (al dan niet terecht) gezien werd als het B-keuze team. Verontwaardigde ouders, niet-begrijpende kinderen. Het was best pijnlijk. Mijn dochter was niet de sterkste speler van het stel. Ik heb me de boosheid van die andere ouders wel aangetrokken. Zij zeggen eigenlijk dat ze hun dochter niet bij mijn dochter in het team willen hebben. Moeilijk om dat niet persoonlijk op te vatten. En nu, een paar maanden verder, is het moeilijk om niet het underdog-gevoel te cultiveren. Wij zijn het B-team, dus we hebben iets te bewijzen. Hoe cool zou het zijn als we eerste worden in onze poule? En ineens ben je toch een fanatieke voetbalmoeder, die “we” zegt als ze het over haar dochters voetbalteam heeft.

En dan deze: vorige week heeft mijn dochter voor het eerst een doelpunt gemaakt tijdens een wedstrijd. Hoera! Supertrots! Blij! Maar tegelijkertijd: al die wedstrijden dat ze ontzettend goed meespeelde en niet scoorde was ik ook trots op haar. Is het eigenlijk niet heel fout om zo’n nadruk te leggen op wie het doelpunt maakt? Zoals de trainer altijd zegt: “We zijn een team, we doen het met z’n allen!”

Tot slot: omdat meisjesvoetbal toch een beetje een ondergeschoven kindje is bij de KNVB zijn onze westrijden op godsonmogelijke tijdstippen. Het kan zomaar gebeuren dat we onszelf in het weekend, met kater en al, om half 9 ’s ochtends langs een voetbalveld in Kudelstaart (!) terugvinden. In de regen. Hoe is dit gebeurd? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? vragen we onszelf vertwijfeld af. Karakter-vormend zullen we maar zeggen.

Voetbal is heel veel emotie.