Voorbeeld

Als moeder wil ik natuurlijk een goed voorbeeld zijn voor mijn dochters. Het is dan ook heel verontrustend om te zien dat ze óók allerlei slechte eigenschappen van mij overnemen. En van mijn man natuurlijk. Ik ben heus niet de enige hier in huis met rottige eigenschappen.

In mijn oudste dochter zie ik heel duidelijk mijn eigen ongeduldige en onrustige aard terug. Eigenschappen die bij mij verstopt zitten onder sociaal-aangepast gedrag, maar die in gezinsverband bij mij en bij haar zeer uitgesproken zijn.

Maar hé, ik heb ook goeie kanten. Mijn beide dochters hebben van mij een grote passie voor taal en lezen en schrijven meegekregen. En ze hebben gevoel voor humor, een zeer waardevolle eigenschap.

En met mijn oudste maak ik de laatste tijd steeds vaker mee dat zij míj het goede voorbeeld geeft; het ultieme trotse-moeder-gevoel.

Zoals toen ze bijna-helemaal-vegetariër werd. Ik flirt al jaren met het vegetariërschap (vegetariërdom??), en eet ook wel steeds minder vlees, maar ik ben toch nog steeds niet bereid om het helemaal op te geven. Mijn dochter kende dezelfde twijfels, maar die besloot op een gegeven moment dat het genoeg was geweest. Ze at al niet veel vlees bij het avondeten, maar ze at dagelijks wel twee boterhammen met vlees als broodbeleg. Dat moest anders! Dat was helemaal niet eenvoudig, want er waren niet echt voor de hand liggende alternatieven. Ze houdt niet van kaas of pindakaas. Ze heeft echt moet zoeken naar nieuw broodbeleg. Na een vermoeiende zoektocht (voor mij dan toch, want ik sta die boterhammen ’s ochtends midden in de nacht te smeren) is ze bij kruidenkaas en appelstroop uitgekomen. Maar daar gaat het niet om. Dat ze bereid was om iets op te offeren voor haar principes, dát vind ik zo stoer. Een goed voorbeeld.

Vooruit, nóg één: ze maakt zelf dingen. Dat kan van alles zijn. Met kerstmis gingen we de boom versieren. We hadden twee pieken in huis. De eerste sneuvelde omdat mijn jongste hem in haar mond had gestopt. Serieus. Gelukkig niemand gewond. En gelukkig nog een reserve-piek, die dezelfde dochter prompt uit haar handen liet vallen. Geen goede dag voor mijn jongste. Maar mijn oudste zit niet bij de pakken neer. Die pakt karton, een schaar en een glitterstift en ze knutselt een pracht van een piek in elkaar. Dat! Dat is toch geweldig? Die Bob de Bouwer-mentaliteit. Kunnen we zelf een piek maken als mijn zusje er twee gesloopt heeft? Nou. En. Of.

Dat heb ik in mijn bijna 40 jaar nooit geleerd. Misschien is er nog hoop. Voor mijn dochters én voor mij.