Want need wear read

Het is weer zo ver. Nou ja, eigenlijk is het nog lang niet zo ver, maar ik zag de eerste pepernoten al eind augustus in de winkel liggen, dus blijkbaar is het toch zo ver.

Ik vind dat tegenwoordig een behoorlijk hysterisch gedoe, dat Sinterklaas. Bij de Hema verkopen ze Sint- en Piet-verkleedkleren, er wordt allerlei snoepgoed verkocht dat niets met sinterklaas te maken heeft, maar als er een rood-met-gouden-verpakking omheen zit, blijkbaar toch, en op tv zijn er op alle zenders programma’s en films met Sinterklaas.

Vroeger hadden we dat allemaal niet en hadden we ook een leuk Sinterklaas-feest. (Ja, ik ben zo’n moeder.)

Om de hysterie nog enigszins binnen de perken te houden geven wij onze kinderen maar drie cadeautjes. Mijn man vindt dat eigenlijk nog te veel. (Ja, hij is zo’n vader.) Tot een paar jaar geleden was ik nogal in dubio. Oké, ik wil niet dat mijn kinderen het normaal vinden dat ze bergen speelgoed krijgen. Maar ik wil m’n kinderen ook niet te kort doen. Want er is zo veel leuk speelgoed in de wereld. En ik wilde vroeger zelf ook zo graag een Barbie-paard/racebaan/Lego-kasteel. En nog 1 cadeautje erbij kan toch geen kwaad? Of 2 kleine? Ho ho! riep mijn man dan.

Toen vertelde iemand me dit Engelse rijmpje:

[Geef je kinderen:]
Something they want, something they need,
something to wear and something to read.

Niet meer dan vier cadeautjes, waarvan er maar één een regenboogkleurige My Little Barbie op afstand bestuurbare Transformer kan zijn. Briljant! Wij passen deze regel zelfs nog wat strenger toe door “need” en “wear” te combineren.
En geen schuldgevoel meer. Ik doe mijn kinderen niks te kort, want ze krijgen één hysterisch cadeau rechtstreeks van hun verlanglijst.

Vrede op aarde.