Zelfstandige ochtend

Zondagochtend, half 8. Ik word wakker van zachte voetstappen in de gang. Meteen gaan alle alarmbellen af. Meestal als een van mijn dochters wakker is, word ik meteen geroepen. Al is het maar om te zeggen: “Maham, ik ga opstaan!!” De zachte voetstappen komen naar onze slaapkamer toe. Heel zachtjes wordt de deur van onze slaapkamer dicht gedaan. Met het kind buiten, welteverstaan. Ik vertrouw het zaakje voor geen meter, maar ik wacht nog even af. Er dringen zachte geluiden door: er wordt iets uit de vaatwasser gepakt, uit de bestekla, uit de koelkast. Na een kwartier kan ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik loop de slaapkamer uit en tref mijn beide dochters, aangekleed en wel, in de keuken, bezig met boterhammen smeren. “Hallo mama, wij doen alles zelf vandaag!” roept mijn oudste. “We hebben gisteravond afgesproken om Zelfstandige Ochtend te houden.” Wauw! Het kan dus echt. Soms hoor je wel eens over zulke kinderen, maar ik had niet verwacht dat het mij ooit zou overkomen! Dit is niet het “Nee, ikke doen!” van een paar jaar geleden, dat je uiteindelijk alsnog alles zelf moet doen én achterblijft met een enorme rotzooi. Nee. Dit is Nieuw.

Met tranen in mijn ogen van geluk ga ik douchen. Als ik daarmee klaar ben, heeft mijn oudste ontbeten, tanden gepoetst en haren gekamd. Ze is een tweede boterham aan het smeren voor haar zusje, die inmiddels weer in haar “normale” gedrag is teruggevallen. Mijn oudste zit achter haar aan, dat ze haar haar moet gaan kammen.

En ineens realiseer ik me dat mijn kinderen 6 en bijna 8 zijn. Het lijkt een plotselinge verandering. Waarschijnlijk was het een geleidelijk proces en heb ik even niet goed opgelet. Maar ik zie nu dat alles anders is: Ik kan mijn kinderen alleen thuis laten om boodschappen te gaan doen. MIjn kinderen zeggen alsjeblieft, dank je wel en sorry op toepasselijke momenten. Niet altijd. Maar vaak. Als we in een restaurant zijn en ze moeten naar de wc dan hoef ik die alleen maar aan te wijzen. Ik hoef niet meer mee, en ik hoef al helemaal geen billen meer af te vegen. Ze zijn laatst samen met het buurmeisje van 8 naar de bloemenstal aan het einde van de straat gelopen om een bosje bloemen te kopen.

Soms heb ik het nog niet helemaal door. Als moeder ben je altijd de laatste die het weet. Dan zet ik me schrap als een van mijn kinderen op het toilet zit. Ook spring ik regelmatig op als ik andere kinderen “Mama!” hoor roepen. Het is even wennen aan het niet meer constant nodig zijn. Ik word een beetje duizelig van zoveel vrijheid. De mogelijkheden zijn eindeloos. Met de andere moeders op het schoolplein fantaseren we al hardop over Zelfstandige Dag, Zelfstandig Weekend en Zelfstandige Vakantie. Terwijl ik dit opschrijf springen de tranen me weer in de ogen. Het is allemaal niet voor niets geweest…

Voor iedereen die dit leest met kinderen onder de 6: Hou vol. Het komt goed!