Zondagochtend Rijks

Zondagochtend, kwart voor 9. Het zonnetje schijnt.
We fietsen door een stille, lege stad. Wat voelt dat toch altijd bijzonder, net alsof je de stad even helemaal voor jezelf hebt.

We fietsen naar het centrum. Als we op de Stadhouderskade komen begint het wat drukker te worden. We zien een paar tourbussen. Groepjes toeristen die het Marriot Hotel uitkomen.

Vervolgens slaan we de Hobbemastraat in en het lijkt alsof we een andere wereld binnengaan. Híer zijn alle mensen! En wat doen ze hier? Ze zijn op weg naar het Rijks natuurlijk.

Dat voorspelt niet veel goeds, want dat zijn wij namelijk ook. We hebben ons laten vertellen dat zondagochtend 9 uur een rustig tijdstip is. Ik begin me een beetje zorgen te maken.

Ik heb een hekel aan in de rij staan voor een museum en dan met honderden mensen tegelijk langs een Meesterwerk schuifelen.

Maar waar ik geen rekening mee had gehouden, is dat het Rijks een GIGANTISCH museum is. Daar kun je echt vele vele ladingen tourbussen in kwijt. En dan heb je nog ruimte over.

Toegegeven, bij de Nachtwacht was het best druk. Maar van honderden mensen of schuifelen was geen sprake. We hebben het hele ding uitgebreid kunnen bekijken. Met een informatiekaart van het museum erbij: mijn dochters vonden dat allebei heel interessant. Vooral dat éne oogje dat ergens achter vandaan piept, dat misschien wel een zelfportret van Rembrandt is. (Voor de fans van zoekplaatjes: Rijksmuseum/Nachtwacht.)

De andere hoogtepunten van ons bezoek: de maritieme zaal met o.a. schilderijen van zeeslagen, een enorm scheepsmodel, globes, en een zeer indrukwekkend Japans wapenrek; de voorhal, een prachtige ruimte met glas-in-lood-ramen en een indrukwekkende mozaïek-vloer; en de poppenhuizen.

Na anderhalf uur was de limiet vrij abrupt bereikt. Ik vroeg mijn dochters of we op weg naar de uitgang nog langs de zaal met Van Gogh en de zaal met de sleutels zouden gaan (anderhalf uur geleden hadden ze die op basis van de plattegrond allebei zelf aangedragen). Het antwoord was een unaniem: NEE! We willen naar huis.

Op weg naar de fiets hebben we ze toch nog even meegesleept naar de tuin, waar ze er na een hapje en een drankje toch weer even tegen kunnen. Oja, en er was een fontein. Waar je doorheen kunt lopen. Dikke dikke pret. Uiteindelijk hebben we ze aan hun haren naar huis moeten slepen. Bij wijze van natuurlijk.

We hebben uiteindelijk maar een fractie van het Rijks gezien, maar het was wel een ontzettend leuk bezoek. Volgende keer weer een andere fractie. We streven ernaar om vóórdat de kinderen uit huis gaan het hele ding gezien te hebben. Wij hebben ambitie.